Een van de eerste bands binnen het hardcore-milieu die openlijk flirtte met onder meer metal en hiphop moet het uit Brooklyn afkomstige Biohazard zijn. Dit viertal rond bassist/zanger/levend schilderij Evan Seinfeld en gitarist/zanger Billy Graziadei opende de stormloop op de internationale scene met het zeer succesvolle album 'State of the World Address'. Biohazards roem groeide, maar aan alle mooie liedjes komt een einde. 'Means to an End' is de laatste plaat die deze band zal uitbrengen. Dat is een bijzonder spijtige zaak, want slechte platen heeft Biohazard nog nooit afgeleverd. Ook al zal 'Means to an End' allicht niet meteen gecatalogeerd worden als een instant klassieker, toch bewijst deze schijf dat Biohazard bijzonder sterk uit de hoek kan komen.
'Means to an End' valt meteen met de deur in huis en laat met 'My Life, My Way' meteen de sterke punten van een Biohazard op dreef horen. Nadat de sirene annex intro weggestorven is krijgt de luisteraar beukende en groovende riffpartijen voor de kiezen, die vrolijk wedijveren met de donderende bassound van Evan Seinfeld. De duozang tussen de grofkorrelig klinkende Seinfeld en de wat hyperactief schreeuwende Graziadei wordt op heel de plaat weer flink uitgespeeld. Een goede zaak, aangezien precies die dubbele vocale aanval een haast archetypisch Biohazard-kenmerk is geworden, wat later door hele horden bands werd geïmiteerd maar zelden geëvenaard. Drummer Danny Schuler geeft flink van jetje, evenals tweede gitarist Scott Roberts, maar het zijn toch de twee oerleden Graziadei en Seinfeld die alle aandacht naar zich toe trekken. Dat kan ook moeilijk anders, met twee dergelijk charismatische en begaafde muzikanten in één band. Het is ook een deel van de charme van Biohazard. Ook 'The Fire Burns Inside' en 'Killing to Be Free' zijn twee klassenummers. Vanaf 'Filled With Hate' zakt de plaat een klein beetje weg. De vonk blijkt een tikje uit te doven wat maakt dat het midden van de schijf nogal inwisselbaar is. Een drietal nummers teert te veel op hetzelfde stramien van logge en trage passages afgewisseld met wat snellere stukken. Vanaf 'Kings Never Die' wordt dat klein mankementje overigens meer dan rechtgezet, want Biohazard zet in de laatste rechte lijn een spurt in om 'u' tegen te zeggen. De laatste nummers zijn bijzonder aanstekelijk en hameren zich genadeloos in de gehoorgang.
Ook al is 'Means to an End' misschien niet de beste plaat van Biohazard uit hun lange en rijkgevulde carrière, toch is het een plaat die bewijst dat deze jongens het heilige vuur nog steeds hebben en erin slagen om afwisselende en sterke songs in elkaar te boksen. Het is dan ook met pijn in het hart dat de harde gitaarsector afscheid neemt van Biohazard. Allicht geldt voor de band het adagium dat het beter is te stoppen op een hoogtepunt dan langzaamaan weg te kwijnen. Het glas mag dus geheven worden op Biohazard en op een waardige afsluiter 'Means to an End'.
Meer over Biohazard
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
