Op zijn zachtst gezegd verrassend, dat is de line-up van Billy Harts huidige kwartet. De drummer en geluidskunstenaar speelde doorheen zijn leven met een heleboel grote namen uit de jazzgeschiedenis, maar nu hij zelf de zeventig voorbij is, omarmt hij de jongere generatie. Misschien verwijst hij daarmee naar zijn eigen verleden, waarin hij kansen kreeg van gevestigde waarden om zelf door- en uit te groeien tot een naam die zich niet laat versmaden. De jonge Mark Turner is een van de onverwachte leden van dit kwartet: als melodievormer sluit zijn ideeëngoed echter soepel aan bij wat Hart voor ogen had, met een fragiele, ontroerende en coherente klank tot gevolg. Ethan Iverson aan het klavier lijkt even goed een wat vreemde keuze: hij is een geweldenaar in onder andere The Bad Plus, maar laat zich bijvoorbeeld met Tim Berne ook soms van een meer intellectuele kant zien. Op 'All Our Reasons' schippert hij tussen rede en gevoel, in de vorm van lyrisch meanderen dat soms via complexe harmonisaties in minder diep vaarwater terecht komt. Tot slot is er dan Ben Street op contrabas: op papier de underdog, maar achter zijn instrument een uitstekend verende bassist die nu eens van dromerig, dan weer van moerassig commentaar voorziet.
Onmiskenbaar blijft Billy Hart het letterlijke hart van dit kwartet. Dat is misschien ook het gebrek waar 'All Our Reasons' als album mee te kampen heeft: de verschillende composities hebben de neus in een opvallend verschillende blikrichting, wat zeker en vast interessant is, maar niet bevorderlijk voor een geconcentreerde en begrijpende luisterervaring. Ook binnen de afzonderlijke tracks laat dit euvel zich overigens gelden: de pure melodie waarmee een thema in al zijn zuiverheid wordt geponeerd, kan onderweg dusdanig afgestript worden dat kop en staart na een beklijvende, erg bochtige opbouw niets meer met elkaar te maken lijken te hebben. Is dat problematisch? Niet voor diegenen die hun jazz graag avontuurlijk hebben: 'All Our Reasons' blijft keer op keer verwonderen, omdat de inventiviteit van dit kwartet niet binnen de geijkte paden verloopt. Tegelijk lijkt Harts sturende hand hier en daar manipulatief, wanneer ingrepen in de muziek niet naadloos aansluiten op het improvisatoir parcours van de solerende musici.
Het goede nieuws is dan weer dat op 'All Our Reasons' heel veel mogelijk is. Turner en Iverson brachten allebei composities mee (zij gelden trouwens als de officiële oprichters van dit kwartet, dat al sedert 2003 voet aan wal zet in Amerikaanse jazzclubs), waarin verwezen kan worden naar de jazzgeschiedenis. Hart lijkt dan weer iemand die graag het tijdloze in de muziek omarmt, wat hem als vanzelf aan label ECM lieert. Hij benadert de drums klankmatig en minder ritmisch: alweer een reden waarom de structuren van de nummers soms de vervaarlijke zuigende werking van drijfzand kunnen hebben. In tracks waarin het gewriemel alle identiteit opslokt, blijft nog een resonantie bewaard: die van vier musici die het niet perfect met elkaar kunnen vinden, maar zich toch door hun collega's laten inspireren in hun eigen quasi autistische wereldje.
