Bill Mays, Matt Wilson en Martin Wind spelen al zo'n zes jaar samen. Zo waren ze bijvoorbeeld te horen op de 2003 editie van Jazz Middelheim en wisten ze daar het publiek te bekoren met hun sprankelende triogeluid. De toen al goed geoliede machine wachtte nog ruim een jaar voordat zij haar kunnen op cd zette. Het resultaat is een goed gevulde liveplaat waarop het trio afwisselend lyrisch, fors en gedurfd voor de dag komt.
Bill Mays is geen rascomponist. Van de tien nummers die op dit album staan, zijn er maar twee van zijn eigen hand. En het moet gezegd: het zijn niet de meest inspirerende tracks. 'Music House' lijkt bijvoorbeeld eerder een verwijzing naar hoe jazz kan werken dan een originele compositie. Zeer nadrukkelijk worden alle componenten die in de muziek zitten naar voren gehaald. De luisteraar krijgt een beetje boogie-woogie voorgeschoteld, deint mee op een zwaar aangezet bluesritme en swingt op het tot jazz gemaakte geheel. Een grapje voor de doorgewinterde jazzluisteraar, maar als compositie op zich blijft het niet overeind. 'Euterpe', de andere Mays-compositie, gaat niet gebukt onder het overgewicht aan referentialiteit. Deze track ademt een afwachtende sfeer en geeft Mays de mogelijkheid om zijn groot lyrisch vermogen te etaleren. 'Euterpe' is een aangename ballade, maar ook dit nummer behoort niet tot de interessantsten van de plaat. Veel bedrevener is het trio in het interpreteren van standards of composities die min of meer aanspraak mogen maken op die status. Opvallend is de opmerkelijk puntige versie van Ornette Colemans 'When Will The Blues Leave?', waarin zowel de structuur als de uitvoering klassieker (verzorgder) zijn dan het origineel, maar waarin de keuze van de bas als het primaire melodie-instrument voor een verrassende twist zorgt. Nog opmerkelijker is de uitvoering van Thelonious Monks 'Let's Call This', een versie die overigens evengoed 'Monk Potpourri' had kunnen heten. De track begint namelijk met hele en halve aanzetten uit meer dan tien klassieke Monk-composities, met zorg, veel virtuositeit en gevoel voor Monks eigenaardige toonzetting gebracht. Na de meer dan drie minuten durende intro krijgt de eigenlijke compositie een behandeling van ruim vier minuten, waarin vooral de ritmische mogelijkheden van de prachtige compositie op expressieve wijze worden verkend.
Bij vlagen is 'Live at Jazz Standard' een wat gemakkelijke plaat die wat al te gemakkelijk inspeelt op de smaak van de gemiddelde luisteraar. Daar staan echter uitdagende interpretaties van overbekende composities tegenover, die een prachtig nieuw licht op die nummers werpen. Alleen al voor de bewerkingen van Monks 'Let's Call This' en Colemans 'When Will The Blues Leave?' is 'Live at Jazz Standard' het overwegen van de aankoop waard.
Meer over Bill Mays Trio
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
