'Getting Sentimental' is het resultaat van een illegale opname die Bill Evans' fan Mike Harris maakte in januari 1978 in de Village Vanguard in New York. Het was een wonderlijke avond: na een hele week van diverse audities voor de rol als nieuwe bassist in Evans' trio slaagde Michael Moore met glans. Hij behandelt op deze cd elk nummer alsof hij alsof hij al jaren een vaste waarde is binnen de groep en speelt daarbij hier en daar ook nog een sterke solo. Deze opname vult historisch een leegte op omdat er geen andere opnames van Evans met deze bezetting zijn gemaakt. Ondanks dat is ze van zo'n erbarmelijke kwaliteit dat er toch enige vragen gesteld kunnen worden bij het commercieel uitgeven ervan.
Eén van de eigenschappen die vaak aan Evans worden toegeschreven is dat hij de rol van bassist en drummer meer diepgang wilde geven om zo een grotere contrapunctuur te bekomen. Op deze plaat zijn de drums niet alleen veel te prominent aanwezig, drummer Philly Jones blaast vaak elke lyrische subtiliteit volledig weg. De drums staan dus veel te prominent en ongebalanceerd in de eindmix en daarbij is de enorm storende ruis in de mixkamer niet weg gekregen. Zo ook op Evans eigen 'Turn out the Stars'. Jones ramt te hard op de cimbalen, en slaat op de toms verkeerde accenten alsof hij bezeten is en speelt zo Evans en Moore naar de verdoemenis. Dat dit pijnlijk is voor de meester van de nuance, Bill Evans, hoeft niet verder geïllustreerd te worden. Daarbij klinkt Evans' piano maar erg platjes, afgelegen, een beetje verkouden. Ook Michael Moore is maar sporadisch fatsoenlijk te beluisteren op deze cd doordat ook hij volledig overstemt wordt door Jones. Het is echter net genoeg om te concluderen dat de man zijn mannetje stond tijdens deze vuurproef: een goede intonatie, standvastig en bedachtzame melodische lijnen.
Bij zachtere nummers als 'The Peacocks' verstoort de drum het anders prachtige nummer: subtiele borstelstrelingen worden afgewisseld met een ongehoord harde basdrum en blaast het publiek zo van zijn stoel. Bill Evans zelf is hier in tegenstelling tot Jones wel een ware meester. Techniek, harmonie en een uitgedacht touché gaan ook in deze oudere Evans hand in hand. In nummers als 'Re: Person I Knew ' is de klassieke invloed van componisten als Ravel en Debussy duidelijk te horen: de relaxte, lyrische gevoeligheid van de Europese klassieke impressionistische muziek wordt volledig door Evans geïmporteerd in de jazz.
De conclusie is hard en pijnlijk: ondanks de naam Bill Evans die op de voorhoes prijkt, is er van de man en zijn piano te weinig te horen om van een goede plaat te spreken. Enkel voor de echte verzamelaars is 'Getting Sentimental' natuurlijk onontbeerlijk. Voor een eerste kennismaking met pianowonder Bill Evans is deze plaat niet zo'n verstandige keuze.
Meer over Bill Evans
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
