Een waarschuwing vooraf: de opnames van deze cd dateren reeds uit mei 2000. Wie aanwezig was bij de prachtige set van dit Amerikaans/Belgisch trio op Jazz Middelheim 2001 weet dus best dat hier de muziek nog in een oervorm verkeert. En dat is te horen. Van grote muzikale interactie is hier minder sprake dan op het podium. Het melodische staat duidelijk voorop en de titel wordt alle eer aangedaan: het lijkt wel alsof de muziek vocaal gedacht wordt en zingbaar moet blijven. Kronkelende melodische wendingen, bizarre ritmische bochten, grote dynamische contrasten, uitgepuurde akkoorden en inventieve arrangementen zijn afwezig ten voordele van klare lijnen.
Mooi is het allemaal zeker en vast, maar soms had misschien een beetje meer gevaar wel welkom geweest. Geen enkele song gaat naar een noemenswaardig hoogtepunt toe en door het gestileerde mist de cd wat eigen gezicht. Toch valt niet te ontkennen dat het trio hier een echt trio is, waarbij alle leden aan hetzelfde verhaal mee vertellen. Pianist Bill Carrothers is als leider nadrukkelijk aanwezig. Een sporadische virtuoze uitval en een paar ellenlange zinnen daar gelaten, is hij steeds gemakkelijk te volgen. Af en toe trekt hij even een andere kaart. Zachte akkoorden op een herhaalde noot, arpeggio's, duistere samenklanken en afgemeten pedaalgebruik suggereren dan een mistige, impressionistische sfeer. Van de Belgische tandem die het trio vervolledigt, beklemtoont vooral bassist Nicolas Thys de klassieke kant. Soepel en beweeglijk, maar tegelijkertijd stabiel klinkt hij als begeleider en als solist steeds logisch, maar daardoor ook wat risicoloos. Drummer Dre Pallemaerts is degene die iets verder gaat dan de twee anderen. Zijn fijn drumwerk valt zelden in klassieke swingpatronen, maar is eerder veranderlijk en vol accenten, niet in het minst door het afgewogen gebruik van brushes. Echt opvallen doen die echter niet meteen, waardoor Pallemaerts een mooi evenwicht vindt tussen het ondersteunen van zijn medemusici en het zelfstandig en boeiend maken van zijn partij. Vooral in 'Blue Evening' borstelt hij tijdens de pianosolo de mooiste ritmes samen zonder Carrothers voor de voeten te gaan lopen.
'Swing Sing Song' zal dus vooral de liefhebbers van klassieke pianotriojazz aanspreken. Niet omwille van de beklijvende spanning, maar omdat vakmanschap echt niet te loochenen valt.
Meer over Bill Carrothers Trio
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
