'Attitudes' is de vierde studioplaat van de jazzy singer-songwriter Bherman, een man van gemengd Britse en Belgische afkomst. Met een begeleidingsgroep van een tiental hoorbaar geschoolde muzikanten is dit een album geworden van eenvoudige songs met complexe arrrangementen, die niet altijd tot een even begeesterend resultaat leiden.
Wat dadelijk opvalt bij de opener 'Touch' is Bhermans stem, die door zijn merkwaardig accent eerder een Antwerpse dan een Britse afkomst verraadt. Bherman beschikt over een laag timbre, dat met zijn vrij beperkt bereik en verhalende zingstijl helaas meer aan de ietwat té relaxte softrock-held Chris Rea doet denken dan aan collega-singersongwriter Leonard Cohen. In 'Slash' slaat de groep even een funky zijweg in, maar het blijft bij een poging tot een sexy song. Beter is 'Guess', dat in tegenstelling tot het leeuwendeel van 'Attitudes' geen versmelting tracht te zijn van jazz, wereldmuziek en elektronica. Het nummer is een buitenbeentje door zijn relatieve eenvoud en eist juist daardoor meer de aandacht op. De opgezwollen, trage titelsong doet nogal pretentieus aan, door zijn voor de hand liggende somberheid en door elkaar verweven solo's die elkaar eerder voor de voeten lopen dan converseren. 'Tiger' brengt echter weer balans in het geheel door de sobere melodieën die de erg mooie tekst tot zijn recht laten komen (« So this is where the tiger sleeps / All curled up, surrounded by leaves / Loads of rain against the window pane »). Vooral door het ijzige 'Paint' lijkt het alsof Bherman wijselijk zijn sterkste songs heeft bewaard voor de tweede helft van de plaat. Afsluiter 'Likely' is een genietbare gooi naar een vroege Radio 1-zomerhit en het mag geen wonder heten dat deze familiezender de artiest reeds in haar programmatie heeft opgenomen. Doorheen de plaat valt op hoe vernuftig de muziek is geconstrueerd : de arrangementen zitten steeds ijzersterk in elkaar en worden feilloos naar de realiteit vertaald door de schare muzikanten die Bherman in zijn studio heeft verzameld. Helaas leidt hun hang naar professionalisme bijwijlen naar de immer verraderlijke lounge-wateren, iets wat Vlaams geschoolde jazzmusici de laatste jaren wel eens vaker durft overkomen. Daarnaast is ook de productie van een indrukwekkend hoog allooi : er is duidelijk met liefde, bezieling en vooral noeste arbeid aan dit album gewerkt, tot zelfs de kleinste details goed zaten.
Bherman mag met zijn vierde langspeler op weg zijn naar wijdere erkenning in het Vlaamse muzieklandschap, maar de vraag blijft of er ook elders interesse zal zijn voor de soms wat glad klinkende muziek en Bhermans opvallende accent.
Meer over Bherman
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
