Australië herbergt zowaar nog verrassende geheimen! Dit Beyond Terror Beyond Grace bijvoorbeeld: deze jongens uit Sydney versmelten naadloos en op een interessante manier black metal, death metal, postrock en ambient en laten zo iets lekker fris en meeslepend ontstaan. Dat gezegd zijnde: dit is nauwelijks spek voor ieders bek, want ongeacht hoe een mens het bekijkt, is dit loei- en loeihard.
Het is behoorlijk moeilijk om deze band precies te definiëren. De ongebreidelde razernij die meer dan eens tentoongespreid wordt, is ontegensprekelijk verwant aan black metal. Daar zijn de hypersnelle gitaarlijnen – compleet met scherpe en snijdende sound – debet aan. Ook het geregeld razendsnelle drumwerk neigt in die richting. Maar dan doet Beyond Terror Beyond Grace er iets aparts mee: ze werken namelijk met het idee van bezwering. De gitaarpartijen worden repetitief opgebouwd en thematisch herhaald, tot er een punt optreedt waarbij de luisteraar bijna uit het lichaam treedt en op een nieuw niveau van bewustzijn gaat opereren. Bij het eerste nummer, 'Dusk', komt dat even als ongeïnspireerd over, maar net op het moment dat een mens denkt dat hier weinig aan is, valt de spreekwoordelijke euro en trekt de band iedereen onherroepelijk mee. Dat aan postrock verwante karakter tekent ook present voor de uitgesponnen duur van een aantal songs, die makkelijk de acht minutengrens halen of overschrijden.
Dat het niet altijd even snel of hard moet gaan, bewijst 'The Blood of Time' wel, want hier duikt het tempo naar beneden en doet het geheel denken aan een extremere variant van Neurosis: ook hier weer de intense en bezwerende gitaarpartijen, maar nog meer sfeerschepping. De erg rauwe en licht ondergeproduceerde klank van dit alles is geen nadeel, maar zorgt juist voor een beklemmender sfeer en dat is precies wat Beyond Terror Beyond Grace nodig heeft. Zo komen de erg rauwe vocalen ook perfect tot hun recht, en daardoor wordt alles net dat tikje dodelijker.
Dit jonge combo is een grote verrassing, in die zin dat ze hun naargeestige atmosfeer kunnen verpakken in hypnotiserende songs met grote eeuwigheidswaarde, al dient iedereen er even voor door te zetten. Echter, eens het dubbeltje valt, kan 'Nadir' gezien worden voor wat het is: een uitmuntend werkstuk meeslepende muziek.
