Het geschifte Between The Buried And Me is terug met meer. Anno 2005 bewezen ze dat death metal, beetjes black metal, moderne metal, postrock en jazzy interludia perfect passen in het geheel van progressieve extreme metal dat 'Alaska' heet. Het was bovendien muzikaal een beter uitgevoerd, coherenter en uitdagender werk dan voorganger 'The Silent Circus'. Het was dus geduldig wachten op een waardige opvolger. Of de luisteraar die kan vinden in 'Colors', is natuurlijk de brandende vraag.
Uit de prachtige opener 'Foam Born (A) The Backtrack' wordt duidelijk dat Between The Buried And Me niet voor de rechttoe rechtane aanpak van de opener van 'Alaska', 'All Bodies', heeft gekozen, maar dat ze kalmer te werk gaan. Een tedere pianopartij begint en krijgt de tweede maal de begeleiding van de zeemzoete zang van Tommy Rogers: deze combinatie van elementen is een direct kenmerk van wijlen indierockband Grandaddy. Ook de volgende partij, waar distortiongitaren en zinderende keyboards hand in hand gaan, lijkt bijna een ode aan voorgenoemde band, maar als vervolgens Between The Buried And Me het gaspedaal indrukt, van een epische midtempo naar een nog epischere, uptempo black metalblastbeat, weet de luisteraar hoe laat het is: headbangen en grijnzen maar! Onmiddelijk hierna neemt '(B) The Decade of Statues' het over en zet in met raggende death metalpartijen, groovy slepende brutaliteit, jazzy interludia met waanzinnig gitaar- en bassamenspel en het donker melodische refrein.
'Informal Gluttony' pakt de boel rustiger aan, dat geldt dan voor de intro want de rest is weer lekker doorraggen, maar het is het betoverende, zoete refrein dat het geheel naar originele en prachtige oorden neemt. 'Sun of Nothing' duurt even voor het zich laat smaken: het nummer klokt niet voor niets af op elf minuten. Een loodzwaar aantal extreme metalbataljons worden op de luisteraar afgestuurd en klinken jammer genoeg niet overtuigend, bijster origineel of uitgedacht. Pas vanaf de episch klinkende melodieuze solo wordt het fantastisch, de atmosfeer die vervolgens zacht gecreëerd wordt is zeer mooi en zindert tot waar dromerige jaren '70 melodieën met zang vanaf minuut acht de controle overnemen en een progressieve metalpassage de luisteraar meeneemt naar het einde met grunts en screams. 'Ants of The Sky' is hier de logische voortzetting van, begint lekker uptempo en heeft een lekkere symfonisch/progressieve/bluesy feeling in het midden. Ook 'Prequel to The Sequel' gaat lekker, maar er is iets aan de hand met de songs op 'Colors'.
Hier heeft de grootste ziekte van het album voor gezorgd: het nu en dan falen van lange nummers te schrijven. Sommige extreme passages zijn gewoon te saai of te incoherent en dienen slechts in functie van de veel grandiozere en mooiere experimentele of melodieuze stukken: het beluisteren van 'Colors' vergt in ieder geval veel geduld van de luisteraar als hij al tot die conclusie wil komen. Op 'Alaska' had Between The Buried And Me zichzelf beter in de hand, ook al was dat mede dankzij de acceptabelere duur van de songs, maar feit is dat het collectief op 'Colors' nog geen band is om lange nummers te schrijven die te vaak de tien minutenbarrière overschrijden: de luisteraar krijgt zo vaak de indruk te luisteren naar een nummer dat eigenlijk gesplitst had moeten worden in verschillende nummers, waarvan er vervolgens geconstateerd kon worden dat er toch een aantal slecht of middelmatig waren, net zoals sommige ondermaatse passages hebben. De ware troef van de band is echter, hoe hard ze ook mogen zijn, de melodieën en de epische partijen. Afsluiter 'White Walls' is hiervan een mooi voorbeeld, waarin de epische eindpassage schitterend is en waar de finale een reprise is van de hoofdmelodie van 'Sun of Nothing', een voorbeeld van terugkerende thema's, wat wel vaker op de plaat komt.
Between The Buried And Me slaagt erin een lang album als 'Colors' te schrijven, maar meer coherentie en minder nutteloze riffs hadden ook wel gekund. 'Alaska' blijft voorlopig hun paradepaardje op vlak van schrijfmanschap, coherentie en algehele harmonie tussen de nummers, maar van deze band horen we nog en hopelijk zit er volgende keer nog eens een meesterwerk in.
Meer over Between The Buried And Me
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
