Er zijn van die bands waar niets te extreem of te vreemd voor is. Between the Buried and Me is er zo een van. Deze jongelingen uit de VS spelen grotendeels technische death metal, maar experimenteren ook met metalcore, jazz en heldere zangpassages. De band ontstond in 2000 en bracht het zelfgetitelde debuut uit. In 2003 volgde 'The Silent Circus': de band kreeg meer succes en ging op tour met groepen als Darkest Hour en Converge. Nu levert Between the Buried and Me zijn derde werk af, 'Alaska': een razende draaikolk van blastbeats en breakdowns, afgewisseld met instrumentale intermezzo's en rustige passages.
Opener 'All Bodies' blaast je weg tot in de donkerste hoek van de kamer totdat het geram overschakelt naar een melodisch maar donderend refrein, waar de heldere zang zeer mooi in het geheel past. Dit refrein komt in de finale nog eens voor met opzwepende groepgrunts. Titeltrack 'Alaska' knalt open met een Children of Bodom-achtige intro: een melodieuze klassieke lead en zijn ritmische begeleiding. Maar dan trekt een draaikolk van technisch gehak je mee en onderwerpt je aan scheurende gitaren, neerhamerende drums en furieus gegrom en/of gekrijs. Hetzelfde geweld speelt zich af in 'Croakies and Boatshoes', dat een goede injectie death/grind meekrijgt en zo doet denken aan groepen zoals Pig Destroyer. 'Selkies: the Endless Obsession' is een heel meeslepend nummer en meteen ook het meest gevarieerde van de plaat. Ingewikkelde en nerveuze gitaar -en drumpartijen zetten in en tonen de technische kalmere kant van de band. Hierna brengen rustige zang en normale distortiongitaren het verwarde gehoor tot rust, maar dan steekt een storm op van gegrom, up-tempo gehamer en ratelende dubbele basdrums. Deze storm gaat liggen wanneer een kalme passage de luisteraar opnieuw tot rust brengt met akoestische gitaren en bluesy leadgitaar. De kalmte krijgt een stevige begeleiding en komt tot een climax met een krachtige melodieuze solo. Gitaarintermezzo 'Breathe In, Breathe Out' brengt de luisteraar tot een mooie atmosferische adempauze. Dat tot 'Roboturner' arriveert: een superpsychopathische krijs is het eerste wat je hoort en de gitaren en drums blazen je weer weg, tot aan een zodanig aanslepende outro dat de grond ingeboord wordt. 'Backwards Marathon' is een gevarieerd pareltje: een lekker stevig begin en een mysterieus atmosferisch midden, waarop je kan horen dat de groep naar postrockbands als Mogwai luistert. Het bombastische gedreun en het melodieuze krachtige einde dragen ook bij tot de variatie van het nummer. 'Medicine wheel' laat op een andere, nog briljantere manier de prachtige atmosferische kant zien van de groep, met zijn echoënde gitaareffecten en pakkende hoge leadklanken. 'The Primer' heeft zijn machtige melodieuze death metalintro aan groepen als In Flames te danken, maar gaat dan over in een epische black metalbombast, gevolgd door technische brutaliteit en het kalme maar donkere einde. 'Autodidact' slaagt en schreeuwt om zich heen, gevolgd door een technisch staaltje jazz, waarna de mysterieuze kalmte voor de storm overgaat in een psychopathisch up-tempostuk en eindigt in catchy gitaargedreun. 'Laser Speed' kalmeert als akoestische gitaarafsluiter die overgaat in een gezellig stukje flamenco.
Wat valt er nog te zeggen? Between the Buried and Me haalt het beste uit de gespeelde genres, uit de postrock en jazz, maar vooral uit de death metal en metalcore. Daarom schuift de groep in alle rust en waanzin tegelijk een waar meesterwerk naar voren.
Meer over Between the Buried and Me
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
