Vlaanderen heeft het met Betty’s. Eentje scoorde een bescheiden hitsingeltje nadat ze uit het Big Brotherhuis kwam, eentje maakte in de jaren ’90 het rockmilieu onveilig als Betty Goes Green. Ook Nederland heeft echter een rock-Bettie. Bettie Serveert uit Amsterdam is anno 2012 bijna aan zijn zilveren jubileum op de planken toe en presenteert zijn tiende studioplaat, ‘Oh Mayhem!’. Daarmee bevestigt het viertal zijn status als vrouwelijke gitaarband.
Het verhaal van dit gezelschap, dat voortgetrokken wordt door de half Canadese Carol van Dyk, is er eentje van zekerheden. Weinig personeelswissels, om de paar jaar een nieuwe release en bovenal een erg herkenbare en afgebakende sound kenmerken Bettie Serveert. Tien poprocksongs met de nodige ruige kantjes mikken op een niet te gecompliceerd publiek dat houdt van zomerfestivals.
Ontdubbelde vrouwenzang, een melodieuze gitaar en vlot hobbelende rockritmen geven de korte opener ‘Shake-Her’ de uitstraling van een jaren ’90 female-song. Vanaf dan gaat het er een dik half uur vrolijk aan toe. Het kwartet speelt op veilig en weet met een lied per vinger netjes te scoren . In ‘Mayhem’ klimt Van Dyk de hoogte in als een fee, in een mysterieus ‘Monogamous’ fluistert ze onheilspellend onder begeleiding van ijl zwevend gitaarwerk.
Bettie Serveert weet net niet te glad te klinken. Een tegenbeat en mooi rollende bas in een trager ‘Sad Dog’ vormt een prima contrast met het openbrekende refrein. De gitaar van Peter Visser scheurt open in enkele steviger van leer trekkende songs als ‘Tuf Skin’, waarin toepasselijk gegier een volle wall of sound vergezelt. Het hoogtepunt van deze plaat is echter allicht het meer dan vijf minuten durende ‘Receiver (Alternative Version)’ waarbij ‘ooh ooh’-samenzang opklimt tegen de net iets meer open gedraaide versterkers en de band knipoogt naar zijn stevige beginjaren, psychedelisch scheurend soleerwerk inbegrepen.
Zichzelf volledig los laten gaan, lijkt er niet in te zitten. Het kwartet is nooit fan geweest van al te wilde haren of ruig gestoei en zwemt keurig in zijn gitaarpopwereldje rond. ‘Oh Mayhem!’ betekent zoveel als ‘oh heerlijke chaos!’, in waarderende zin. Van wanorde is echter totaal geen sprake. Met songs die netjes rond de drie minutenstandaard cirkelen, steekt de band net wat weinig zijn nek uit. Het gezelschap heeft inmiddels de kaap van vijftig bereikt en speelt het spel zoals het altijd al gespeeld werd. Dat maakt dat ‘Oh Mayhem!’ leuk klinkt, maar niet echt opvallend en vooral een beetje in de tijd is blijven steken.
