Het enige dat over componist Bernardo Storace bekend is, is dat hij vice-kapelmeester was van de senaat in Messina. Zijn 'Selva di varie compositioni' (letterlijk: 'Woud van verschillende composities' ) werd uitgegeven in Venetië in 1664. Van de 14 deeltjes van 'Selva' zijn er 9 voor klavecimbel en 5 voor orgel. Bij Glossa Music is nu een opname verschenen met klavecinist/organist Fabio Bonizzoni.
Bij de klavecimbelmuziek heeft de componist een voorliefde voor snellere stukken, waarvoor de uitvoerder al zijn technische bagage moet bovenhalen. Storace maakt geregeld gebruik van toonladderfiguurtjes in alle richtingen. Aanvankelijk klinkt dit leuk en vlot, maar zoveel techniek en snelheid blijft niet de hele tijd boeien, temeer omdat de harmonie voorspelbaar wordt. Clavecinist Bonizzoni verkijkt zich hier ook af en toe op: in het willen tonen van zijn vingervlugheid verliest hij vaak uit het oog waar de muziek naar toe gaat. Verbrokkeling is dan het gevolg. Op andere momenten, zoals bvb in nummer 8, laat hij door op de juiste plaatsen even tijd te nemen, heel duidelijk horen waarom net daar een toonladderreeks staat. Toch is het net op tijd, in het 6de nummer, dat Storace een andere stijl aanneemt. Daar krijgen we rustigere muziek, met veel interessante harmonieën erin. Spanning wordt gecreëerd door mooie vertragingen en dissonanten. Ook de uitvoerder zelf lijkt deze kant van de componist beter te liggen. Hij toont hier duidelijk zijn gevoel voor harmonische kleur: spanningsnoten worden mooi aangebracht, arpeggio's (het voor klavecimbel typische breken van akkoorden) worden intelligent en afwisselend getimed.
Het klavecimbel waarop Bonizzoni speelt klinkt warm, en het middenregister spint aangenaam mee. Er zijn gelukkig ook geen mechanische bijgeluiden van het instrument te horen, wat op klavecimbelcd's af en toe wel het geval is. Die 'parasiet'-geluiden zijn jammer genoeg wel te horen in de 5 orgelstukken. Zeker op momenten waar de uitvoerder een triller speelt hoor je, behalve de triller zelf, de toetsen als slagwerk meespelen. Dit is des te meer spijtig omdat de eigenlijke klank van het orgel mooi en rond is. De schetterende klank die vaak met orgels wordt geassocieerd blijft hier achterwege. Waaraan je als luisteraar wel even moet wennen is de stemming van het instrument: middentoons. In de zoektocht naar een ideale stemming was de middentoonstemming één van de tussenstations, waardoor het voor hedendaagse oren anders klinkt. De muziek zelf sluit eerder aan bij het 6de nummer dan bij de eerste 5. Opnieuw worden in de harmonie veel vertragingen en dissonanten gebruikt. Er zijn ook nu snellere stukken bij, maar daarbij vervallen de thema's niet in eindeloze toonladderreeksen. Bonizzoni toont weer dat hij een duidelijk oor heeft voor kleur en harmonische spanningen. Daarnaast maakt hij efficiënt gebruik van klavierwissels om variatie in de klank te brengen. Voor wie van barokke klaviermuziek houdt is dit een mooie cd, waarop vooral de orgelmuziek het ontdekken waard is.
Meer over Bernardo Storace
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
