De Ijslandse singer-songerwriter Benedikt H. Hermannsson vond zijn debuut-ep 'SummerPlate' wat te mager klinken en nam voor zijn eerste volledige album een big band onder de armen waar zelfs Sufjan Stevens jaloers op kan zijn. Met 16 vrienden en vriendinnen trok de artiest de studio in om onder de naam Benni Hemm Hemm de zelfgetitelde plaat in te blikken. De goedlachse popsongs op 'Benni Hemm Hemm' staan bol van de lieflijke koortjes, luchtige blazers en zomerse arrangementen, maar zullen wellicht weinig mensen kunnen bewegen tot de aankoop van deze schijf.
Hermannsson weet wel te bekoren met zijn pretentieloze tracks: de popniemendalletjes wisselen elkaar af, zich ten volle bewust van het feit dat ze geen brokken zullen maken in de hitparade of op de hippe blogs. Benni Hemm Hemm kan gemakshalve bij de huidige freak folk-scene worden gerekend. Niet alleen kunnen 's mans Scandinavische klanken geografisch vrij snel geduid worden, ook de schattigheid waar de plaat zo openlijk voor gaat, lijkt inherent aan die relatief recente folkbeweging die zo veel adepten bij onze Noorderse buren heeft gevonden. Met een onvaste neusstem zingt Hermannsson vaak net boven zijn bereik, waardoor hij exact als Hans Magnus 'Snah' Ryan klinkt, de gitarist van de Noorse indierocklegende Motorpsycho. Dit leidt tot half ontroerende, half pijnlijke momenten, zeker wanneer de zanger voor het Engels kiest ('I Can Love You in a Weelchair Baby').
In combinatie met zijn doremi-melodietjes levert het hem wel een glimlach of twee op, maar uiteindelijk kan de luisteraar zich niet van de indruk ontdoen dat de zanger doelbewust een amateuristisch, klungelig imago wil uitstralen. Dit beeld wordt echter tegengesproken door de professioneel geproduceerde muziek, zoals bijvoorbeeld de Hawaiiaanse mini-suite 'Ku-Ui-Po' een ode lijkt aan de georkestreerde onschuld van de Beach Boys. Het lijkt wel alsof Benni tijdens het opnameproces niet kon kiezen tussen een te lichte popplaat of een te zeer gearrangeerde folkplaat. Het resultaat is dat 'Benni Hemm Hemm' de soundtrack van de Ijslandse versie van 'Sesamstraat' lijkt te zijn: braaf, voorspelbaar en ronduit saai voor iemand ouder dan tien.
De zestienkoppige begeleidingsband biedt weliswaar een meerwaarde aan de songs, maar slagen er niet in de nummers uit te diepen, waarschijnlijk omdat er nu eenmaal weinig diepgang in de oorspronkelijke kampvuurriedels te vinden was. Een enige uitzondering lijkt 'Gitstemm', maar ook hier verzandt de song in middelmatigheid wanneer Hemm Hemm het woord neemt. De big band-arrangementen blijven steeds braaf op de vlakte, de begeleiders treden niet uit hun op voorhand bepaalde rol en voegen uiteindelijk weinig essentieels toe aan Hermannssons plaat.
Zonder afbreuk te doen aan de goede bedoelingen die ongetwijfeld achter dit album zitten, slaagt Benni Hemm Hemm niet in zijn opzet een pretentieloos, zomers schijfje uit te brengen dat de luisteraar warm kan houden tijdens de nakende winter. Het geheel heeft eenvoudigweg te weinig te bieden op het gebied van songs en kan dus ook moeilijk overhalen tot meer dan enkele luisterbeurten.
Meer over Benni Hemm Hemm
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
