Zeldzaam zijn plaatjes die aanvankelijk vrij onopvallend passeren, maar naar het einde toe opflakkeren en bij een tweede luisterbeurt volop overtuigen. Het debuut van de Brit Ben Westbeech valt in deze categorie. De man zijn muzikale historie begint een dik jaar geleden wanneer Gilles Peterson een ruwe versie van de single 'So Good Today' in handen krijgt. Nog geen jaar later zijn drum'n'basshelden als Photek en Grooverider vol lof over de man zijn werk en heeft Westbeech een bont allegaartje van vijftien tracks klaar die dit veelkleurig debuut vormen waarin soul, funk, hiphop, urban en een vleugje dance op een mooie manier versmelten.
Aanvankelijk lijkt 'Welcome to the Best Years of Your Life' een vrij pretentieus, loom plaatje te zijn. Ben Westbeech heeft een goed gevoel voor ritme, emotie en eindklank maar slaagt er, doorheen zijn zomerse funkpop-trip niet in de luisteraar wakker te schudden. Zelfs 'So Good Today', een kort gebekte acidjazz-track, kan niet ten volle overtuigen met zijn krampachtige ritmen en vrolijk pianootje. Het geheel klinkt vrij zwoel en sensueel, maar nooit echt hip en vlot. Daar komt na tweederde van de plaat plots verandering in. 'Dance with Me' is een tophit die dezelfde funky discotoestanden uitstraalt als Jamiroquai en waarbij zelfs beide heren hun stemmen vergelijkbaar zijn. Het daarop volgende 'Get Closer' is een streling voor het oor en bloeit met zijn uiterst sexy baslijn open tot een prachtige drum'n'bass-vloervuller. Vanaf dan lijkt Westbeech de smaak echt voorgoed te pakken te hebben. Weg met al te technische jazzorgeltjes of ijl rondzwevende hammondpartijen. 'Hang Around' is een zwoele funksong met een geile falsetstem die zelfs op een betere r&b-party niet zou misstaan en 'Pusherman' ademt zowaar een gezonde dosis oldskool hiphop uit. Wanneer 'Welcome to the Best Years of Your Life' verder met de nodige energie uitfeest, loont het om de cd opnieuw af te spelen. Nogal hoekige, lome sfeernummers als 'Bright Future' of 'Nothing Else' krijgen plots meer pit en het plaatje begint meer en meer te kloppen. Zelfs zijn typisch blanke souljazz-songs komen mooi uit de verf. Zo krijgt een instrumentale, sfeervolle jazzwandeling op piano ('Grey Skies') diepgang en zelfs traag voortslepende r&b-tunes als 'Taken away From' krijgen op den duur iets erotisch over zich.
Ben Westbeech mag gerust plaatsnemen in het rijtje van artiesten als Jamie Lidell, Stijn of eerder vermelde Jamiroquai. Net zoals die eerste heeft deze muzikant ook het grote werk op 'Welcome ...' zelf gedaan: zingen, instrumenten inspelen en producen. Dat alles maakt dit plaatje des te opmerkelijker. Tot het ogenblik dat Westbeech dat ene hitje vindt waarmee hij echt zal doorbreken, mogen er gerust nog een paar releases van dit kaliber volgen.
