Ben Weaver bracht het grootste deel van zijn nog niet al te lange leven – de man is 29 - door in de bossen van Minnesota, van waaruit hij niet minder dan vijf albums uitbracht. Om inspiratie voor zijn zesde plaat op te doen, trok de songwriter naar Berlijn, waar hij vier maanden bij een vriend kampeerde. Terug in de VS nam hij 'The Ax in the Oak' op, dat duidelijk de sporen van de grootstad draagt. Weaver neemt afstand van de rootsy americana en stompende Waitsiaanse blues waar zijn vorige werk van overliep, en laat veel meer electronica aan bod komen. De dynamiek die dat oplevert is nog niet volledig overtuigend, maar staat zeker garant voor meerder aangename luistersessies.
De teksten van Ben Weaver bouwen op observaties van het leven rondom hem, het zijn associatief uitgewerkte vignetten die nu eens verhalend, dan weer eerder sfeervol zijn. De zanger combineert kleine scènes uit het stadsleven met de zekerheid die dieren en planten hem geven. Soms – zoals op opener 'White Snow' – resulteert dat in een lauwe, rommelige collage, maar op andere momenten past alles in elkaar. In de muziek van Weaver komt datzelfde gevoel terug: ideeën zijn er in overvloed, maar niet altijd komt die overvloed de songs ten goede. Er wordt lustig geëxperimenteerd met electronica, maar in die experimenten komt vaak nog een onzekerheid naar voren. Op nummers als 'Out Behind the House' krijgt de luisteraar gelukkig een mooi in elkaar gepuzzeld klankenpallet voorgeschoteld, waarin noisy gitaren en laptopfeedback piano en zang aanvullen. Het opgewekte 'Pretty Girl' drijft dan weer op een enthousiast speelgoedgevoel zonder dat de spielereien de overhand krijgen. Wanneer Ben Weaver het wat klassieker aan lijkt te pakken wordt zijn kracht als songschrijver des te duidelijk: op het weemoedige 'Dead Bird' begeleidt hij zich aanvankelijk slechts met zijn gitaar en meer is ook niet nodig. Wanneer na tweeënhalve minuut een tegendraadse drumgroove en strijkers inzetten wordt de intimiteit van het begin ingeruild voor een beheerste grandeur.
'The Ax in the Oak' staat in het teken van de verandering en met die verandering komt af en toe onzekerheid. Dat houdt dit album voortdurend spannend, maar vermindert tegelijkertijd de kracht ervan: te veel nummers doen wat richtingsloos aan. Ben Weaver schrijft sterke songs en zoekt naar boeiende geluiden; mocht hij nu en dan het kill your darlings principe toepassen, dan had 'The Ax in the Oak' een buitengewone plaat kunnen zijn.
Meer over Ben Weaver
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
