Medicine Wheel is een symbool van de Noord-Amerikaanse Indianen, een spiegel waarin het universum gereflecteerd wordt. Een idee, een persoon of een object kunnen zo'n spiegel zijn. Of dit idee van 'een universum in de mens zelf' verantwoordelijk is voor de sereniteit in deze muziek is nooit bevestigd. Wel zeker is dat de bassist Ben Allisons sextet mijlenver van hippe grooves en beats verwijderd blijft. Toch moet deze muziek voor een groot publiek te smaken zijn. Het (in de muzikale betekenis) coole en beheerste geluid zal namelijk weinig weerstand oproepen. Toch betekent dit niet dat er niets te beleven zou zijn.
De sereniteit die deze cd zo kenmerkt, zit zowel in de solo's als in de composities, wat voor een overtuigende cohesie zorgt. Explosieve solo-erupties en virtuositeit moeten het afleggen tegen een melodische benadering en zelfs echte zangerigheid. Overblazen is bij saxofonisten Michael Blake en Ted Nash maar zijdelings te horen en wordt in het geheel geïntegreerd. Essentieel binnen deze setting is drummer Michael Sarin. Door zacht te spelen ontbreekt het de tracks aan het strakke keurslijf van een dwingende beat. Echt vrij wordt er niet veel gespeeld, maar het draait allemaal wel heel ongedwongen. Deze lichtheid zit ook in de composities. Licht, maar niet lichtzinnig, want hoe sober de arrangementen tijdens de solo's ook mogen zijn (meestal zijn er dan geen arrangementen), de basisthema's waarvan vertrokken wordt, geven de tracks telkens een eigenheid. De zangerige hoofdmelodie wordt hier immers voorzien van een begeleiding die meer doet dan louter begeleiden. Een evenwichtige tegenstem is vaker aan de orde, waarbij de transparantie nooit verloren gaat. Zo zet de titelcompositie 'Buzz' in met een eenvoudig keyboardformuletje, waarop bas en drum meteen antwoorden met een ander, maar veel drukker en knap uitgecomponeerd motiefje. Op deze ritmische tegenstelling komt dan als derde laag het eigenlijke, door de blazers unisono gespeelde thema.
Nog secuurder is de uitwerking van 'R&B Fantasy'. Pianist Frank Kimbrough zet in met een klein melodietje, waarop Allison meteen inpikt met een ander. Beiden stoppen echter snel en Allison lanceert een derde element, waarop deze keer Kimbrough inpikt. Dit vormt meteen de ondergrond voor de traag zwevende melodie van trombone en tenorsax. Zo cerebraal als deze naar Bach verwijzende polyfone constructie is, zo eenvoudig exotisch klinkt Blake's 'Mauritania'. De combinatie van de blazers (met fluit) in het thema en de smaakvolle cocktailgroove van de ritmesectie zijn hier op zich minder complex, maar worden wel knap uitgewerkt, o.a. met een walstussendoortje.
Naast 'Mauritania' zijn er nog twee nummers die niet van Allisons hand zijn. 'Erato' verraadt zich als een Andrew Hill compositie door de grilligere melodiegang en als slot wordt een meanderende, pianoloze versie gebracht van de Beatlesklassieker 'Across the Universe'. Hier wordt even echt ritmisch vrij gespeeld, waarbij de melodie het tempo dicteert. Toch is dit het 'softste' moment uit een cd die als geheel niet spettert van de actie, maar die wel sobere, delicate en intelligente muzikanten laat horen in dito composities.
Meer over Ben Allison & Medecine Wheel
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
