De twee heren van Belong hebben allicht geen reden tot juichen. Hoewel het debuut van Turk Dietrich en Michael Jones meteen op de internationale markt doorbreekt, is hun thuisbasis immers het overspoelde New Orleans. Met obscure gitaardrones en vage ruismuziek komt dit duo erg pessimistisch over. Verder heeft Belong ook totaal geen binding met de ginder florerende jazzscène, maar met vestigingsplaats in het label waar ook Kid606 zijn platen uitbrengt, staan 'experiment' en 'moeilijke toegankelijkheid' wel op de voorgrond.
De aankondiging als zou Belong met zijn muziek aanleunen bij psychedelische gitaargroepen uit de 90's als My Bloody Valentine of Spacemen 3 is wat uit de lucht gegrepen. Met acht minimale, ambienteske gitaarwerken leunt dit duo veeleer aan bij wat vandaag drones of postrockmuziek zou genoemd worden (Isis, Sunn O)), ...). Neem een gitaar, een distortionpedaal, wat oude luidsprekers en laat die onderling kraken en piepen en een noisestrijd uitvechten. Probeer vervolgens in die chaos een psychedelische, digitale structuur te leggen door te wissen waar mogelijk en het resultaat zou verdacht goed 'October Language' kunnen benaderen. Belong evolueert van ruis naar klank naar lawaai en terug. De muzikale boodschap van deze plaat is aanvankelijk dan ook erg onduidelijk. Eentonigheid viert zeker in de eerste drie soundscapes hoogtij en luide beluistering veroorzaakt enkel schade aan het gehoor. Vanaf 'I'm too Sleepy ... Shall We Swim' vaart de band gelukkig een andere koers. Schuifelende samples en abstracte geluiden klikken en klakken mysterieus en in een halo van veel echo's en impressies zorgen die voor een erg intrigerend, bruut ambient geheel. Ook het daarop volgende 'Remove the Inside' beweegt en ademt vrij. Met veel dromerig, krakend sfeerwerk lijkt Belong voorgoed tot rust gekomen. Pas tegen het einde van 'Who Told You this Room Exists?', dat in veel feedback rondzweeft, steekt de (ver)storende ruis terug de kop op. De laatste twee sfeerwandelingen op dit plaatje brengen een mooie combinatie tussen languit geronnen gitaarpartijen en chaotisch gekraak en gepiep en tonen een fijne, uitdijende overgang tussen beiden.
Op welgeteld drie kwartier tijd weet Belong de luisteraar in twijfel te brengen. Met rechtstreekse verwijzing in de titel naar de ramp afgelopen oktober, lijkt deze plaat even op een mismaakte grap. Het minimalisme dat aanvankelijk 'October Language' kenmerkt, zou erg snel ineengezet kunnen zijn om juist van de negatieve hype te profiteren. Gelukkig weet dit duo zich snel te herpakken. Met hun erg verbeeldende muziek en hun wentelende atmosferen wordt duidelijk dat de heren blijken reeds langere tijd experimenteren.
Meer over Belong
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
