Jazzmuzikanten die op een goede manier klassieke muziek kunnen spelen vormen een zeldzaamheid. Omgekeerd zijn klassieke muzikanten die erin slagen goeie jazz te brengen eveneens niet dik gezaaid. Jazz- én klassieke muzikanten die het aandurven samen muziekstukken te interpreteren, dat kan dus niet anders dan op zijn minst ambitieus genoemd worden. En laat dat nu precies zijn waar de broers Belmondo zich, samen met leden van het 'Orchestre National de France' aan wagen.
In totaal worden 11 muziekstukken geïnterpreteerd, allen van Franse 20e-eeuwse componisten. Het grootste deel hiervan is van de relatief onbekende componisten Lili Boulanger en Maurice Duruflé. Daarnaast is er ook één stuk bij van Gabriel Fauré en één van Maurice Ravel. Opvallend is hoe de muziek van deze componisten, hoewel zij nog bij de 'klassieke muziek' gerekend wordt, duidelijk reeds richting jazz evolueerde. Het is alsof zij reeds jazzmuzikanten waren, maar nog niet wisten hoe ze hun gevoel in muzieknoten moesten omzetten. Hun muziek is dan ook niet altijd even voor de hand liggend. Wie bij 'klassieke muziek' enkel aan componisten als Mozart of Haydn denkt, komt hier bedrogen uit. Vaak gaat het om langzame opeenvolgingen van akkoorden met een vage, trage melodie die erboven of eerder ertussen zweeft. Het voordeel hiervan is dat deze muziek zich uitstekend leent tot vermengingen met jazzinvloeden. De uitvoeringen beginnen meestal met een vrij partituurgetrouwe (weliswaar gearrangeerde) uitvoering van de klassieke werken, waarna de – soms nogal abrupte – overgang gemaakt wordt naar een jazzy deel. Even later lopen de twee stijlen volledig door elkaar. En dat lukt wonderwel. Toch behouden de broers Belmondo elk hun eigen stijl. De solo's van Lionel, op sax, klinken nerveuzer en ingewikkelder, terwijl de solo's van broer Stéphane, op bugel, veel zachter, rustiger en mooier klinken. Ook pianist Laurent Fickelson is het vermelden waard. Met zijn vaak dromerige solo's zorgt hij op deze plaat regelmatig voor broodnodige adempauzes, zoals bijvoorbeeld in 'Pie Jesù' of 'Après un Rêve'.
De hele plaat heeft door de bijzondere bezetting (van fagot tot hoorn tot sopraansax tot contrabas) een eigenaardige klankkleur. Op sommige momenten is het moeilijk te zeggen of het nu om klassieke muziek gaat of om jazz. Maar dat maakt deze plaat natuurlijk alleen maar des te interessanter.
Meer over Belmondo
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
