Voor het trio van Belasco is het een trage, maar gestage weg naar de roem. Hoewel deze jongens - nog? - geen grote, overbekende namen zijn die tussen andere mastodonten op een Werchteraffiche prijken, kende hun intussen zevenjarig bestaan toch al enkele grote sprongen voorwaarts. Reeds na hun tweede optreden tekenden ze een contract bij het indielabel Splendid/City en hun eerste plaat werd geproduced door Charlie Francis, die eerder met REM en Turin Breaks samenwerkte. Als klap op de vuurpijl loofde het Britse muziekmagazine 'Uncut magazine' de groep met de woorden: 'Watch out Coldplay!' Chris Martin kan dan misschien toch nog even op beide oren slapen, maar Belasco heeft de voorbije jaren niet stilgezeten. Nog drie albums werden aan het palmares toegevoegd en de groep kroop de studio in met grootheden als Fulton Dingley (Kula Shaker, Placebo, Gomez) en Hugh Jones (Bluetones, Echo & The Bunnymen). Nu pronkt Belasco trots met zijn nieuwste geesteskind: '61'. Misschien is het toch tijd voor Coldplay om wakker te worden?
Belasco maakt easy going rockmuziek die vooral melodisch geregeld een haartje hier en daar moet doen rechtstaan. Muzikaal houdt de groep zich braafjes aan poppy vier-akkoorden-schema's en overstemt ze met een rauwe geladenheid, geregelde uptempo's en goed doordachte melodieën. Na een korte intro verraadt 'The Earth' meteen een simpele muzikale bezetting. Het samenspel tussen drum, gitaar en bas, maar vooral de zweverige, losbandige melodische climax van zang en muziek doen denken aan het meer recente werk van Zornik. Simpele gitaartokkels, een bas die het geheel zwoel weet op te vullen en dan de refreinen en talloze bruggen die muren van geluid optrekken. Dezelfde structuur geldt ook bij 'Swallow'. Zanger-gitarist Tim Brownlow weet met zijn zangpartijen een geslaagde meerwaarde te brengen. De groep bewijst al snel dat ze muzikaal een veel ruimer spectrum bestrijken. 'On a Wire' is een opzwepend uptemponummer dat melodisch doet denken aan oude, ruwe Iggy Pop-rock in een hedendaags jasje. Terwijl een nummer als 'In the End' met prominente bas, echoënde gitaartokkel en simpele drum dan weer sterk doet denken aan U2.
Belasco houdt het met '61' sterk en simpel. De melodisch ijzersterke nummers bewijzen dat de tijd van de rudimentaire muzikale bezettingen nog niet voorbijgestreefd is. Natuurlijk zijn analogieën met andere, meer gevestigde groepen dan soms niet ver te zoeken. Toch weet het trio een meegaand, krachtig en vaak opzwepend plaatje af te leveren met nog genoeg inkt op die eigen stempel.
Meer over Belasco
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
