Beirut is Zach Condon en Zach Condon is Beirut, een extreem getalenteerde jongeman van 23 die als een moderne troubadour vanuit zijn thuisbasis New York de wereld introk om wereldmuziek met een popinslag te maken. Met een groep muzikanten rond hem liet hij op zijn debuutplaat 'Gulag Orkestar' het geluid van Oost-Europa horen, oftewel zigeunerklanken die sterk refereren naar deze van de muzikant Goran Bregovic (o.a. bekend van zijn soundtrack voor de film 'Underground'). Op de tweede Beirut-cd 'The Flying Club Cup' is er een iets andere invalshoek: die van het Franse chanson, maar ook weer met de nodige balkan-invloeden. Na de release van deze cd en de bijhorende successingle 'Nantes' gaat het echter plotsklaps zeer snel voor Beirut, te snel. Want de geplande Europese tour wordt afgelast en Zach trekt naar Mexico om opnieuw te herbronnen en bij zijn positieven te komen van dit overweldigend succes.
Zo komt het dus dat op de nieuwe release opnieuw voor een andere invalshoek gekozen is, namelijk deze van de Mexicaanse sfeer die Zach Condon op zich heeft laten inwerken. Zo staan op de eerste ep van deze release (want het geheel bestaat met 'Realpeople: Holland' ook nog uit een tweede deel) zes nummers opgenomen met de Mexicaanse begrafenisband Jimenez. Een begrafenis is echter het laatste waar je aan denkt bij de korte opener 'El Zocalo'. De uitgelaten blazers en percussie gaan na een halve minuut over in 'La Llorena' waarop de tristesse wel duidelijk te horen is, nog niet in het minste in de typische klaagstem van Zach zelf. Ook de talrijke blazers doen echter hun duit in het zakje door muzikaal slepend traag op de emotie in te werken. Na het instrumentale intermezzo 'My Wife' volgt met 'The Akara' een opgewektere song, met ook hier weer het veel terugkerende hoempapa-ritme. Jammer genoeg wordt dit nadien nagenoeg identiek herhaald gedurende de twee volgende nummers: een nieuwe korte instrumentale track ('On A Bayonet') wordt opgevolgd door hoempapa-klaagzang 'The Shrew' dat naar het einde toe wel even versnelt. Of hoe deze ep net iets te weinig inhoud heeft om echt te kunnen bekoren.
Op de tweede ep die bij deze release zit, 'Realpeople: Holland', staan vijf nummers die Zach Condon alleen op zijn kamer in elkaar gebokst heeft onder de naam Realpeople en die een heel ander en merkwaardig geluid laten horen. Elektronica met weliswaar zijn typisch klagende stem, maar zonder ook maar enige vorm van huidige relevantie. Wat hij op drie nummers van deze ep presenteert is vooral kinderlijke synthesizermuziek met af en toe de ondersteuning van blazers die nergens blijft hangen of intrigeert (zoals zijn overige werk dat duidelijk wel doet) met 'No Dice' als absolute dieptepunt. Enkel op 'Venice' vloeien de elektronica en blazers mooi in elkaar over en 'The Concubine' is een door een accordeon gedragen nummer, dat hierdoor echter wel als een tang op een varken staat te blinken tussen de rest. Merkwaardig is het minste wat je kan zeggen over deze Realpeople...
Over een echte volwaardige opvolger voor het succesvolle 'The Flying Club Cup' kan er hier dus niet gesproken worden, meer over een niet eens half geslaagd tussentraject. Hopelijk heeft Zach Condon er voldoende uit kunnen halen om terug volle kracht te werken aan zijn muzikale carrière die een steile opgang kende, maar met deze release even een terugslag kent. Gewoon even die knop terug omdraaien en de synthesizer de vuilnisbak inkieperen en het komt allemaal wel terug goed met deze jongeman.
Meer over Beirut
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
