Laat er weinig twijfel bestaan over de bestemmeling van de zielen in het geval van Behexen: de enige die recht heeft op de zwartgeblakerde stukken verdoemenis is Satan zelve. Het is hoegenaamd geen geheim dat Finse bands geregeld een trapje (of een aantal trapjes) verder gaan dan hun genregenoten elders in de wereld. Voorbeelden als Beherit zijn bewijs genoeg. Maar hoe zit het met Behexen?
Om meteen met de deur in huis te vallen: de ongeorganiseerde en onmelodische razernij en geschiftheid van Beherit is hier niet te vinden, wel snedige en splijtende black metal in de trant van Gorgoroth. Vooral het oude werk van Infernus en consoorten lijkt een inspiratiebron te zijn geweest voor deze jongens met ronkende pseudoniemen als Torog, Horns, Gargantum, Reaper en Shatraug. Nu is er dus 'My Soul for His Glory', maar hoe verhoudt dit kleinood zich tot de gemiddelde black metalplaat? Het antwoord is: behoorlijk goed. Zoals het hoort, heeft Behexen geen nood aan een glasheldere of topzware productie, maar klinkt alles (h)eerlijk rauw en ongepolijst, zodat de gitaren ronken en snorren, de drums ratelen en de zang werkelijk door merg en been snijdt. De band is niet te beroerd om geregeld te wisselen van tempo en dat houdt het geheel behoorlijk fris, voor zover een black metalplaat ooit fris kan klinken, uiteraard. Het zou misschien te ver gaan om Behexen als uitmuntend te benoemen, maar deze lillende brok duivelsverering heeft dat zekere je ne sais quoi dat zo kenmerkend is voor bands die het daadwerkelijk menen. Een bijzonder lawaaierige zwarte mis zou men dit ook kunnen noemen. Vermoedelijk zit de waarheid er nog niet eens zo ver naast.
Wanneer men zijn black metal graag bijzonder rauw en ongepolijst heeft, met een dosis venijn en een scheut vitriool, dan kan Behexen perfect uitkomst bieden. Niet dat het album meteen een topper is, maar de drive die het geheel kenmerkt smaakt naar meer.
Meer over Behexen
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
