In een nog niet zo gek ver verleden was black metal nog niet zo verspreid en bekend als nu (ook al dat misschien relatief). Begin jaren negentig dook er uit het ijskoude Finland een band op die alle conventies en regels die tot dan geldig waren fluks aan de leren laars lapte. Die legendarische band was Beherit. Van die aanvankelijk originele energie die op deze heruitgave nog te vinden is, is niet veel meer overgebleven, daar tegenwoordig Beherit een collectief is dat lounge-achtige soundscapes produceert. 'The Oath of Black Blood' is echter nog een schijfje uit de oude, beestachtige dagen van Beherit.
Black metal is altijd al een genre geweest dat het uiterste vergde van wie het ondergaat. De combinatie van razend drumwerk, snijdende gitaarlijnen en grofkorrelig geschreeuw van satanische lyriek en symboliek jaagt waarschijnlijk de meeste mensen op de kast. Beherit slaagde er echter in om dat alles nog net dat beetje verder te duwen. Het is een goed idee om alles wat een mens tot hiertoe over muzikaliteit kent over boord te gooien bij het beluisteren van 'The Oath of Black Blood'. In nummers als 'Metal of Death' of 'Grave Desecration' valt immers weinig structuur of muziek te herkennen. Alles wordt op de spits gedreven, de drums zijn nog enigszins de enige duidelijke factor te midden de razernij. Geen herkenbare gitaarpartijen voor Beherit, het gaat eerder om lawaai produceren. Dat mag liefst zo atonaal en zo onregelmatig mogelijk. De uitdrukking 'gitaren als kettingzagen' is duidelijk van deze geschifte bende afkomstig. De zang (voor zover men van zang kan spreken) loopt lukraak over het geheel en uit het hese gegrom en gekrijs valt nauwelijks een deftige zin te ontwaren. Toen deze plaat eerst uitkwam werd ze al bestempeld als zijnde lawaaierig en compleet geflipt. Er is nog niets veranderd. Nochtans heeft 'The Oath of Black Blood' een groot charmepunt: dit is in de grond bijzonder eerlijk en stamt uit een tijd dat black metal nog volledig werd aanzien als zijnde staatsgevaarlijk. Al wie overigens de moeite doet om deze razernij te beluisteren zal zich misschien toch nog laten meeslepen in het universum waar Beherit de plak zwaait.
Luisteraars die de overtuiging genegen zijn dat metal tegenwoordig té aanvaard is in de gemeenschap mag meteen Beherit aan het zwarte hart drukken. Een dikke tien jaar na de originele release van 'The Oath of Black Blood' blijft dit immers een brok onvervalste teringherrie die enkel de meest geharde zielen zonder kleerscheuren kunnen overleven. Mensen zonder stalen kabels voor zenuwen houden alvast best het nummer van de ambulancedienst bij de hand, mocht het fout aflopen. Muziek hoeft een mens hoegenaamd niet te verwachten van deze Beherit; sonische teringherrie van het onzuiverste soort des te meer.
Meer over Beherit
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
