De Londense Wigmore Hall was de Engelse toonzaal van de Duitse Bechstein pianofabriek tot het aan het begin van de Eerste Wereldoorlog overgenomen werd door de stad Londen. Sindsdien heeft men het pand omgetoverd tot een concertzaal voor kamermuziekconcerten. De zaal heeft een goede akoestiek en geniet zo een prestigieuze reputatie dat ze zelfs haar eigen platenlabel bezit. Wigmore Hall Live zet jaarlijks een half dozijn concerten op plaat die artiesten uit binnen- en buitenland in de concertzaal gaven. Het programma op deze uitgave, bestaande uit drie vioolsonates van Ludwig van Beethoven werd op 25 mei 2010 ingespeeld door de Franse pianist Cédric Tiberghien en de Russische violiste Alina Ibragimova. Het is het laatste deel in een drieluik van Beethovensonates voor viool en piano. Voor deze derde live-cd staan de sonate in A, opus 30/1, de sonate in Es, opus 12/3 en de 'Kreutzer' sonate in A, opus 47 op het programma.
Cédric Tiberghien hoeft niet echt uitvoerig meer ingeleid te worden: de jonge pianist stond al op 's werelds grootste concertpodia en concerteerde met gerenommeerde orkesten. Dit kamermuziekconcert illustreert waarom hij zo een illustere reputatie geniet want hij voert deze Beethoven met gevoel en temperament uit en niet zelden zelfs wat humor. Aan enkele wel gekozen akkoorden in het trage deel van opus 30/1 heeft hij genoeg om een hoogst persoonlijke en gevoelige sfeer te scheppen. De vliegensvlugge saltarello die het slotdeel van de 'Kreutzer' sonate vormt, ontplooit zich tot een vlekkeloze dialoog waarbij viool en piano zonder haperen snelle passages uitwisselen.
Violiste Alina Ibragimova is een redelijke nieuweling, al heeft ze op voorgaande concerten met Tiberghien al uitvoerig bewezen dat ze een nagenoeg volmaakte en continu boeiende Beethoven kan afleveren. De in 2010 vijfentwintigjarige soliste presenteert een classicistische, strak en technisch perfect beheerste interpretatie uit die in elk opzocht grondig verschilt van de hoogromantische uitvoeringen van veel van haar oudere landgenoten. Ibragimova gaat echter schaars met vibrato om, fraseert in korte, overzichtelijke en evenwichtige frases en is niet te beschroomd om waar nodig bescheiden op de achtergrond te blijven en het woord aan de piano te piano laten. Dat alles houdt deze vroege muziek van Beethoven slank en verstaanbaar.
De spanning van een live concert blijft bovendien iets wat op een cd, die doorgaans in de ontspannen omgeving van een opnamestudio gemaakt wordt, een zeldzaamheid is. Die spanning is verantwoordelijk voor de meer avontuurlijke kantjes van de huidige uitvoering: de bij momenten vlijmscherpe boogstreken bij de viool of de fluisterend zachte passages in de langzame delen. Het is de kers op de taart van een op zich al prachtige uitvoering van drie van Beethovens vroege vioolsonates.
