Oude zaken in een nieuw kleedje steken is al sinds mensenheugenis een succesformule. Met deze kennis in het achterhoofd grijpt Beardfish naar de progressieve rock (of progrock) uit de wilde jaren '70 en voegt hier een gewaagd ruig randje aan toe met een briljant resultaat als gevolg. Onder invloed van Jethro Tull, Pink Floyd en zelfs Frank Zappa doen ze zich te goed aan ingewikkelde ritmes en geflipte solo's.
Zoals het goede progrock betaamt, is variatie het sleutelwoord van dit album: het ene moment spelen ze een ludiek kermisdeuntje dat daarna plaats maakt voor een muzikale woede-uitbarsting. Beardfish dweept niet alleen met metal en rock maar laat zich ook succesvol inspireren door jazz, funk en zelfs wat folk. Al deze afwisseling heeft dan ook invloed op de lengte van de nummers en de band lijkt een broertje dood te hebben aan normale songstructuren. Op twee uitzonderingen na ligt de gemiddelde duur rond de 10 minuten, met als toppunt 'Until You Comply Including Entropy': deze marathon trekt het exact 15 minuten en 21 seconden. Ondanks de lange duur komen de meeste melodieën toch verbazingwekkend catchy over waardoor er al vanaf de tweede luisterbeurt mee geneuried kan worden. Het kortste nummer (net geen 2 minuten) is 'At Home... Watching Movies' waarvan de tekst ook een leuke verwijzing naar de filmklassieker 'The Shining' bevat: " "And I'm stuck in the Overlook hotel maze / Jack is closing in with his axe raised high / But the twins scare me more though, I can't lie" .
De titelsong 'Destined Solitaire' knalt meteen met stevige rock. De zanger slaat hierin zelfs een grunt waar menig metalband jaloers op mag zijn en wat een stevige knipoog lijkt naar hun landgenoten van Opeth. Buiten deze korte metal escapade blijft de muziek vooral gericht op experimentele rock en zingt de zanger vrij zuiver maar met een forse stem die vloeiend past in deze gedurfde mix van genres. Hierna ontaardt het nummer in een lange gitaarsolo die duidelijk aantoont wat dit album nog te bieden heeft: lange excentrieke nummers met veel abstracte solo's, en liefst zonder al te veel snelle overbodige noten te spelen. Alle nummers worden gekenmerkt door onvoorspelbare overgangen en slimme composities. Met al zijn originele melodieën en tekstuele knipogen zal dit album niet snel vervelen en lijkt het zelfs gemaakt om zich langzaam te laten ontdekken tijdens meerdere luisterbeurten.
Voor fans van harde en experimentele genres is deze denderende cd sterk aangeraden. Het gevaar bestaat er wel in dat de lange nummers dit album vrij ontoegankelijk maken voor leken. Dit hoeft echter geen minpunt te zijn want Beardfish weet echt wel kwaliteit te leveren.
Meer over Beardfish
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
