De Venezolaan Ernesto González vertoeft inmiddels al ettelijke jaren in Brussel en heeft zich ondergedompeld in het obscure doe-het-zelf elektronicawereldje waar ondermeer platenfirma KRAAK de scepter zwaait. Met ‘El Telonero’ betuigt de man voor de derde keer op rij de nodige eer aan de expressieve krautrockmuziek uit de jaren ’70. Anders dan vroeger, staat alles in teken van de song, detail en afwerking. Gedaan dus met losse jams en experimenten. Gewapend met drumcomputer en analoge synthesizers, biedt Bear Bones, Lay Low met ‘El Telonero’ (“De Entertainer”) een ode aan het voorprogramma, de podiumact voor de feitelijke podiumact.
Er mag dan al meer nagedacht zijn over de muzikale inhoud, speelse creativiteit blijft een handelsmerk van Bear Bones, Lay Low. Lange tijd lijkt het dat ‘El Telonero’ dertig jaar te laat komt. De obscure experimenten op zelfgemaakte keyboards en ritmeboxen uit de krautrock- en waveperiode worden hier echter verfijnd. De groezelige sfeer en het vaak absurde karakter van weleer is gebleven, de afwerking gemoderniseerd. Soms leidt dat tot heerlijk dromerige passages, zoals in een naar ambient knipogend, winderig ‘Lavande Apaisante’ waarin een steeds herhaalde gitaaraanslag, echoënde percussie en hoog fluitende, solerende keypartijen op dezelfde golflengte voortkabbelen.
Meestal klinkt het album echter vrij expliciet, zoals bij ‘Persona’ dat met een basis van Hendrix-achtige bluesriffs, funky bastunes en een elektrohouseritme zo verdraaid wordt, dat een diep psychedelisch spektakel ontstaat. Of wat te denken van ‘A Fourth Ring’, waarin een persistente loop van pompende pulsen op zich al neurotisch overkomt, maar hoog druppelende en flakkerende, bijna jankende piepgeluiden voor een extra stukje schizofrenie zorgen? Dit is duidelijk muziek voor paranoïde patiënten.
Misschien nog het meest geschift is ‘Genesis 6: 1-17’, waarbij een vervormde stem verhaalt hoe God besluit de zondvloed op de wereld los te laten, terwijl overstuurde gitaren op de achtergrond in het rond gieren: een stukje intrigerende, maar weinig esthetische muzikale beleving. Gelukkig zoekt Bear Bones, Lay Low nooit het extreme op, maar blijft hij aanhankelijk aan melodieus sterke, soms zelfs naar pop knipogende partijen.
Bear Bones, Lay Low weet nog steeds hoe hij zijn aanhoorders bij het nekvel moet grijpen. Ditmaal gebeurt dat via tien sfeerprenten die los van elkaar staan, maar samen weliswaar beelden van industriële grootsteden, donkere kelderfeestjes en zelfgemaakte machines oproepen: bijzonder om in ondergedompeld te worden, maar zeker niet iets om altijd naar uit te kijken.
