Deze lyrische acrobaat met elastische raps zit niet stil. Mini-lp 'Now Soon Someday' van eerder dit jaar is amper verteerd of er dient zich alweer een volwaardig vers album aan. Beans gunt ons hierop dertien korte, maar krachtige tracks lang in hoog tempo een kijkje in zijn gedachtenkronkels. Dat betekent onder andere ook veel braggen en boasten, maar dan wel op geheel eigen wijze. Beans weet dat hij buiten de standaard hiphopboot valt en maakt van de nood een deugd: "MCs don't like my styyyling, cos they can't do no beeeetter". En dat dan zeurderig gezongen: je handen jeuken en dat was natuurlijk precies de bedoeling, zeker als daarna een over-the-top En Vogue-achtige flard dameszang volgt. Op een oldskool beat wordt af en toe echt de irritatiegrens opgezocht. Op andere momenten is het ook knallen: in de zeer stoere track 'Paper Cut' beukt Beans erin op curieuze, punkige beats in een ritme dat je in hiphop nog niet eerder gehoord hebt. Hakken en zagen. Dan vergeef je het hem dat hij soms zijn hand overspeelt, want op de minst goede track van je album ("City Hawk") moet je niet meerdere malen blaten dat je de "architect of alphabet" bent, terwijl lyrics en flow juist daar wel beter kunnen. Niet getreurd, want meteen daarna is het weer rocken op de titeltrack. Met name in de latere tracks is vervolgens de naar verluidt uit pornovideo's opgedane inspiratie wel wat vaak terug te horen. De regelmaat waarmee hij rapt over achtereenvolgens zijn harde geslachtsdeel, een penis tussen de broekrits, anale seks en zijn "big dick mentality" doet bijna een complex vermoeden. Dat was toch vast niet de bedoeling. Maar vooruit, een kniesoor die zich daar druk om maakt.
Beans is niet alleen een soepele beatberijder, maar ook –bereider. Simpele, vrij kale, maar soms prettig afwijkende ritmes zijn karakteristiek voor zijn sound. Het drumcomputergeluid houdt hij nog altijd in ere, aangevuld met rubberen bassen en spacey effecten. Bubbelende basjes brengen onderhuidse acid-herinneringen terug, terwijl de scheurende synthschoten die her en der worden afgevuurd appelleren aan het vroege jaren '90 hardcore-gevoel. Hoewel hij op 'Shock City Maverick' hier en daar ook geassisteerd wordt door (voormalig?) techno-producer Mark 'Troubleman' Pritchard (Jedi Knights; Global Communication), is op dit album te horen dat Beans ook qua beats in de loop van de tijd een eigen geluid ontwikkeld heeft. Jammer dat hij met een originele aanpak nog altijd een buitenbeentje is in hiphopland, maar vermoedelijk zal dat hemzelf een vrij dikke, eh, worst wezen.
Meer over Beans
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
