Schrijf met een alcoholstift even snel het woord 'Beak' op een blad, een pijltje erbij om het nog wat kunstzinnig te maken en ziedaar, de hoes is af. Gelukkig heeft Portishead-brein Geoff Barlow zich voor zijn nieuwe kindje beter verdiept in muziek dan in visuele finesse. Soberheid blijft echter de man zijn stokpaardje. De kille triphop van Portishead heeft plaats moeten maken voor een meer creatieve, speelse variant waar live drums en orgelspel in volle krautrock traditie de zwoele stem van Beth Gibbons moeten doen vergeten. De waarschuwing 'experimentele plaat' is hier in elk geval op zijn plaats.
Dit debuut met weinig verhullende titel 'Recordings 05/01/09 > 17/01/09' vangt aan met een minuut stilte. Dat zegt al voldoende. Het spontaan ontstane trio Beak> presenteert een erg kunstzinnige, ietwat akelige luistertrip waarin leegtes even essentieel blijken als de muzikale invulling. In tegenstelling tot het oneindige studiogeknutsel waaruit Portishead-platen ontstonden, heeft Barlow ditmaal helemaal de do-it-yourself-kaart getrokken. Een kleine twee weken live opnemen zonder overdubs of andere technische ingrepen leggen de klemtoon op het spel zelf en dat is – op zijn minst gezegd – intrigerend. Wat immers te denken van 'Ham Green' met louter een tikkende hihat waarop in de verte een imam lijkt te preken? Na goed twee minuten barst echter een loodzware postrockgitaar los die samen met wild dwarrelend orgelspel voor een erg duistere textuur zorgt. Zo dreigend hoeft het gelukkig niet altijd te zijn, maar een permanente onrust blijft op dit album toch aanwezig. Vibrerend orgelspel, zenuwachtige drums of mysterieus murmelende stemmen: vaak is er wel iets dat het de sereniteit van deze twaalf jamtracks doorprikt. Een zweverige fantasie met wijd meanderende gitaar als 'Battery Point' vormt hierop de uitzondering, zonder de alomtegenwoordige nachtsfeer van de cd te doorprikken. In zijn ongemakkelijke dromerigheid durft Beak> zelfs een keer te ver afwijken van de feitelijke songstructuur. Zo lijkt 'Ears Have Ears' zichzelf wat te verliezen als half doorbakken experiment. Een paar minuten overstuurd industrieel gepiep of een gitaar die zo diep door een basversterker graaft dat het wel een contrabas lijkt, zijn spielereien die op 'Beak>' wel kunnen, maar de toegankelijkheid ervan niet echt bevorderen.
Het is duidelijk dat Barlow met Beak> zijn creativiteit even moest uitlaten.
Spontaniteit en sfeercreatie, experimenten zonder oogkleppen staan hier centraal. Gemakkelijk klinkt het allemaal niet, maar wie doorheen de tegendraadse momenten durft te kijken, ontdekt een eigenzinnig plaatje vol spelplezier dat doordrongen is van obscure jaren '70 krautrock-expressies.
Meer over Beak>
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
