Be Your Own Pet is een vrolijk viertal uit Nashville, Tennessee. Aangevoerd door zangeres Jemina Pearl brengt de band pretpunk met vage invloeden van Yeah Yeah Yeahs en de vroege Sonic Youth. BYOP debuteerde in 2006 met een titelloze verzameling rocksongs die het vooral moest hebben van jeugdige branie en tomeloze energie. Opvolger 'Get Awkward' is meer van hetzelfde, maar de kleur van de songs is ietwat donkerder en Pearl lijkt nog meer geïnteresseerd in thema's als moord, zelfhaat en bedrog. Hersenloze pret is echter nog steeds het eerste punt op de agenda, getuige songtitels als 'Food Fight' en 'Bummer Time'.
Muzikaal en tekstueel is er dus niet gek veel veranderd sinds 2006: 'Get Awkward' staat tjokvol snelle, brutale punknummers waarin termen als "party", "suck" en "lame" even vaak worden gebezigd als de obligate vierletterwoorden. De Europese versie van het album (drie nummers langer dan de gecensureerde Amerikaanse release) begint vrij sterk met het trio 'Supersoaked', 'Black Hole' en 'Heart Throb', nummers waarin Pearl in grote lijnen de gitaarriff meejoelt. Doorheen alle muzikale uitbundigheid en aanstekelijke, sloganeske teksten wordt wel duidelijk dat Be Your Own Pet niet meteen de strakste band in de competitie is, maar dat is vooralsnog bijzaak. Pas wanneer de zwakkere dieren uit de kudde aan bod komen beginnen BYOP's mindere kantjes te hinderen. De band beperkt zich bijna constant tot eenvoudig riffwerk à la The Ramones en Pearl lijkt een tienerversie van Yeah Yeah Yeahs-zangeres Karen O te willen zijn. Ze mag dan wel beschikken over alle kwaliteiten van een archetypische riot grrrl, maar de frontvrouw kan met haar pseudostoere teksten en vlakke melodieën zelden echt boeien. Zo zijn 'Becky' en 'The Kelly Affair' iets te puberaal om buiten de speelplaats te kunnen bekoren en tienerdagboek-popnummers als 'Bitches Leave' en 'You're a Waste' zouden van Avril Lavigne kunnen zijn, zonder dier miljoenenbudget. Naarmate het album vordert krijgt 'Get Awkward' steeds meer te kampen met een schrijnend gebrek aan variatie. Met zulk een tweedimensionaal, weinig divers groepsgeluid als dat van Be Your Own Pet zijn uitstekende songs vaak het enige verweer tegen eentonigheid (zie opnieuw The Ramones). Verder valt er sporadisch nog wel wat leuks te rapen: 'Bummer Time' is grappig genoeg om herhaaldelijke beluisteringen te overleven en 'Zombie Graveyard Party!' heeft de beste catchphrase van de hele plaat ("Love is lame / So let me eat your brain").
Be Your Own Pets wilde, onvolwassen aantrekkingskracht is een tweesnijdend zwaard. De opzettelijk puberale teksten en de naiëve punkriffs zijn vaak charmant, maar volstaan niet om vijftien nummers lang te kunnen boeien.
