Een reünie van een legendarische band ontstaat veelal uit winstbejag of een gebrek aan succes of creativiteit van de individuele leden. Slechts zelden leidt dit effectief tot een nieuwe muzikale synergie. Bij Bauhaus was de inzet niet minder. Noch de solocarrière van zanger Peter Murphy, noch de band Love and Rockets van rechterhand en gitarist Daniel Ash zijn ooit voluit van grond gekomen na de split in 1983. Een tien jaar geleden werd besloten de horror gothicshows van Bauhaus uit de jaren'80 nog eens gladjes over te doen, iets wat inmiddels nog een paar keer herhaald werd. Anno 2008 pakt dit Britse kwartet plots uit met een nieuwe studioplaat, als zijnde een "laatste testament", een aankondiging die –gezien de bandgeschiedenis- niet echt helemaal geloofwaardig klinkt.
'Go Away White' is een plaat die ongetwijfeld verdeeldheid zal zaaien. Vooreerst trekt Bauhaus de muzikale lijn van vorige platen door en doet de band, in originele bezetting, alsof de tussenliggende kwarteeuw nooit bestaan heeft. Het legendarische viertal lijkt dus werkelijk uit zijn assen verrezen. Typische postpunk, wavesongs met grillige baslijnen, spookachtig zagende gitaren en vlot, hoekig drumwerk zijn alom aanwezig. Bovendien doet Peter Murphy met zijn deels holle, deels Bowie-achtige falset weer een mooi theatrale duit in het zakje.
Aan de andere kant is Bauhaus vergeten om echt krachtige, overtuigende songs neer te schrijven. Tracks als 'Undone' of 'Too Much 21st Century' bevatten een aardig stukje muzikaal vernuft en een complexe opbouw, maar houden niet vast aan herhaalde, catchy zangpartijen zoals in het verleden. Zo blijft het merendeel van de nummers op deze plaat –zelfs na verscheidene luisterbeurten– nauwelijks hangen. Het magistraal opbouwende 'Adrenalin' is hierin een buitenbeentje dat krachtig opgroeit, maar toch ook moeilijk zijn geheimen prijsgeeft. Daarnaast duikelt deze plaat halverwege als een pudding in elkaar. Trage, doodse en minimale sfeerpassages waarin de holle grafstem van Murphy de toon zet, laten 'Go Away White' als een kaars uitdoven en staven het vermoeden van gebrek aan sterke songideeën. Niet dat die theatrale, dromerige doomtracks weinig genietbaar zijn, maar dit is niet de manier om een comebackplaat half in te kleuren.
Bauhaus staat er terug, al is het volgens eigen zeggen maar enkel op plaat en voor de allerlaatste keer. Deze cd is een beloning voor al wie al een kwarteeuw reikhalzend zit uit te kijken naar een teken van studioleven. Fans kunnen zich 'Go Away White' dan ook blindelings aanschaffen. Wie Bauhaus nog niet kent, is stukken beter af met het oud materiaal.
Meer over Bauhaus
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
