Battlelore is een Finse band die quasi alle muziek en teksten opdraagt aan de wereld van Tolkien. Hoewel... Hun laatste schijf 'Doombound' doet toch anders vermoeden, al zijn ook hier de fantasy-elementen volop aanwezig. Wat wel gebeurd is, is dat de heren en dame deze keer werkelijk zichzelf overtroffen hebben, want dit is veruit hun meest gevarieerde en geslaagde album van allemaal. Er zijn dus nog verrassingen mogelijk!
Alle zaken die de vorige Battlelore-albums kenmerkten, zijn opnieuw legio aanwezig, dus fans van het vroeger werk kunnen sowieso toeslaan. Voor de sceptici onder de muziekliefhebbers: Battlelore's muziek wordt veelal gedragen door keyboardpartijen die begeleiding krijgen van relatief eenvoudige maar doortastende gitaarlijnen. Daarbovenop wordt er vooral vocaal flink afgewisseld: zo krijgt een mens een zoetgevooisde zangeres en een frontman die zowel cleane zang, rauwe grunts als epische strijdkreten uit zijn strot kan persen.
Maar waarom is dit nu het beste album van Battlelore tot heden? Omdat het songmateriaal deze keer erg goed in elkaar zit, daarom. Vroeger leken de nummers allemaal erg sterk op elkaar en sloeg geregeld de verveling toe, maar ditmaal zit doorheen het hele album een lekkere spanningsboog en is de afwisseling sterk toegenomen. Zo zijn er natuurlijk snellere en langzamere songs, maar onverwachte uitbarstingen of ingetogen delen mogen ook in andere nummers toegepast worden.
Opener 'Bloodstained' is relatief rustig, met vooral aandacht voor een uitgesponnen toetsenpartij, maar in het erg pompende 'Bow and Helm' mogen de gitaren bijzonder fluks spreken. Beide songs zijn ook voorzien van memorabele zangpartijen. Het Fins gezongen 'Kärmessurma' is een rustpuntje binnen het geheel, opnieuw gedragen door de keyboards, terwijl 'Fate of the Betrayed' heen en weer laveert tussen een lekker doorrollende metalsong en een haast melancholisch liefdesverhaal. Het opzwepende 'Men As Wolves' laat de band dan weer horen van zijn meest folky kant: voor elk wat wils dus.
Battlelore heeft duidelijk de smaak te pakken. 'Doombound' is misschien niet de grote verrassing op muzikaal vlak, maar compositorisch gezien heeft deze band een flinke stap voorwaarts gezet, en net dat geeft dit album dat beetje extra punch.
