Bart Constant is het muzikale alter ego van de Nederlander Rutger Hoedemaekers. Al enkele jaren is hij op ontdekkingstocht in de muzikale wereld. In 2006 bracht hij zijn eerste album uit onder het pseudoniem Bongo. Daarmee wou hij voor zichzelf uitmaken of hij zijn verleden in techno en minimal kon overstijgen en de stap zetten naar door elektro doorzeefde popmuziek. Dit lukte en leverde heel wat lof en daaraan verbonden een pak internationale optredens op. Met dit project trok hij in 2007 naar Berlijn om er te werken aan een opvolger. Zover kwam het echter niet, waardoor hij zich dan maar bezig hield met productiewerk voor ondermeer Lucky Fonz III, Voicst en een tour met de laatste.
Tijdens het verstrijken van de tijd begon Hoedemaekers zijn muzikale visie bovendien wat bij te schaven. De nummers die hij reeds voorbereidde voor zijn tweede album ontdeed hij van hun beats, samples en synths. Akoestische instrumenten kwamen in hun plaats. Om deze evolutie in de praktijk vorm te geven ging hij op zoek in zijn vriendenkring. Zo timmerde hij een orkest samen wat in meer of mindere mate gevormd werd door Dustin O’Halloran (piano), steve Slingeneyer (drums; Soulwax), Volker Zander (bas; Calexico), Colin Benders (trompet), Bram Hakkens (drum en percussie; Kyteman) en Nils Frahm (percussie). De nieuwe weg noopte vervolgens een nieuwe titel. About dekte niet langer de lading en werd ingeruild voor Bart Constant, de beide doopnamen van Rutger Hoedemaekers.
Erg verrassend voor een gewezen technocraat start ‘Tell Yourself Whatever You Have To’ met een ingetogen pianocompositie die zich doorheen het nummer muzikaal erg knap ontrolt. Daarbovenop borduurde hij aangename trompetpartijen en zorgde voor de juiste dosering van percussie en drum (‘No North, So South’). Het resultaat is een knap staaltje pop dat onvermijdelijk aan Das Pop refereert. Of hij er de mosterd haalde is hoogst twijfelachtig, maar het stemgeluid is verdomd vergelijkbaar. Ook op het vlak van muzikale inkleuring lijken hij en Das Popper Bent zielsverwanten. Zo had ‘Seven-Minute Revolution’ zonder probleem kunnen doorgaan voor de volgende – weliswaar erg orkestrale – single van Das Pop. Dit wil evenwel niet zeggen dat Bart Constant het Nederlandse kopie is van de Gentse populaire band. Bart Constant klinkt gevarieerder en verrassender. Instrumentaal is de groep ook érg interessant. In dat opzicht kan enkel beaamd worden dat Hoedemaekers er in slaagde om zijn technomuziek in akoestische pop te vertalen. Daarvoor hanteert hij erg orkestrale composities met veel ruimte voor percussie. De beste voorbeelden hiervan zijn het eerder genoemde ‘Seven-Minute Revolution’, ‘The Only Ones’, ‘Tough Cookie’ en ‘It Was Almost, But Not Quite, An Adventure’.
Dat hij ook een andere benadering kan aanwenden bewijst hij met het vol emotie gestouwde ‘Do Better (Animals Make Me)’. Het nummer werd reeds geprezen door de labelbaas van Bella Union en haalde zelfs zijn jaarlijst van 2011. Het bouwt zich rustig op als ware het een klassiek nummer en stroomt zo – licht kabbelend – richting een mooie finale.
Verder kan ook ‘Gravity’ een erg raak knutselwerk genoemd worden. ‘Joralemon Street’ is dan weer te omschrijven als het meest hoorgrage nummer dat een rol kan spelen op menig radiokanaal.
Niet elk nummer is echter even goed gemikt: ‘Bygones By You’ lijkt nooit aan te komen en ‘Point’ is wel interessant, maar mist elke pointe en climax. ‘Tough Cookie’ vertelt het omgekeerde verhaal. Hier neigt de epische romp van het nummer naar verveling, maar weet de finale wel te boeien.
Het opzet dat Rutger Hoedemaekers ooit beoogde om technomuziek in pop om te zetten, lijkt op ‘Tell Yourself Whatever You Have To’ vrij goed geslaagd. Bovendien toont hij met de veelheid aan akoestische instrumenten – makkelijker dan met beats of samples – dat hij in staat is om sterke composities op te bouwen. Het album mag dan wel nog wat gestrompel bevatten, Bart Constant is zeker als een ontdekking te bestempelen.
