Barry Cleveland is een bezige bij. Reeds vijfentwintig jaar lang maakt hij progressieve rock en fusion. Zijn gitaar is al in duet geweest met Jeff Beck, Ry Cooder en John Frusciante, toch niet van de minsten. Daarenboven is hij het laatste decennium ook redacteur bij Guitar Player, een populair Amerikaans blad over, nogal wiedes, gitaren. Nu is zijn vijfde album uit en hij heeft het ‘Hologramatron’ gedoopt. Vergezeld door een hoop gerespecteerde muzikanten uit de avant-garde rock maakt hij eigentijdse statements.
‘You’ll Just Have to See It to Believe It’ heeft wat weg van post-rock, maar blijkt na een uitgebreidere beluistering toch het te klein uitgevallen broertje. ‘Warning’ is ronduit slecht. Het begrip harmonie is hier volledig genegeerd. In plaats daarvan zijn enkele gitaarlijnen, een ongeïnspireerde drum en spoken-word, misschien nog het meest geslaagde onderdeel van het nummer, op een hoop gegooid tot een vier minuten durende kwelling. De viool die de eerste vijf seconden van ‘Suicide Train’ weerklinkt doet denken aan Camille Saint Saëns en diens ‘Danse Macabre’. Dit is ook wel waar de vergelijking stopt. ‘Telstar’ heeft nog het meest weg van de foute titeltrack van een foute televisieserie. De drie bonustracks, waar overigens niet te veel van verwacht moet worden, daar het gewoon remixes zijn van nummers die al op de plaat staan, voegen niet meteen iets toe aan de appreciatie voor het album, voor zover die er al was. Enkel de Forrest Fang remix van ‘Abandoned Mines’ weet nog enigszins te bekoren. Let wel, de prestaties van de muzikanten afzonderlijk zijn meer dan behoorlijk, daar niet van. Samen maken ze er gewoon een grote knoeiboel van.
Protestsongs zijn geen slechte zaak. In het verleden, maar ook tegenwoordig nog, hebben ze vaak voor kenteringen in bestuurlijke stelsels gezorgd en deontologisch dubieuze zaken aangekaart. Grootheden als Bob Dylan en Janis Joplin hebben meerdere protestliederen de wereld ingestuurd. Woodstock was één groot protestlied. Als een mens erover begint na te denken is de lijst van protestsongs heel erg lang. Er is bijna geen grote artiest te bedenken van wiens hand er geen afkomstig is. Jammer genoeg moet aan die lijst ook Clevelands ‘Hologramatron’ worden toegevoegd. Een spijtige zaak, inderdaad, want een mens zou nog de indruk krijgen dat de term protestlied gelijk staat aan zeurderig en drammerig. Het ligt er allemaal veel te dik bovenop. Statements maken, oké, maar doe het wel op een ethisch verantwoorde manier, zonder de luisteraar voortijdig af te schrikken, want op die manier hóórt die het statement natuurlijk niet, wat contraproductief is.
‘Hologramatron’ uitluisteren is een heuse klus. Zeker als dit gebeurt in één stuk. Een goede raad zou dan ook zijn dit niet te doen. Wie de plaat wil aanschaffen voor het mooie artwork is er ook aan voor de moeite. ‘Hologramatron’ is op vele vlakken een miskleun.
