Om een vast cliënteel aan luisteraars te behouden, dienen artiesten geregeld nieuw leven te blazen in hun muziek om niet vastgeroest te geraken en in verval te treden. Dit lijkt het Californische duo Jon Porras en Evan Caminiti alias Barn Owl goed te hebben begrepen op het album ‘V’ waarop ze hun instrumentarium vergroten met een flinke scheut elektronica. Sinds hun oprichting in 2007 specialiseerde de groep zich in het maken van donkere muzieklandschappen die gelijkenissen met groepen als Earth niet schuwden. Op hun nieuwe plaat spelen gitaarmelodieën een minder belangrijke rol en begeeft Barn Owl zich op het terrein van de dark ambient.
De omschakeling naar elektronica geeft het duo meer ruimte om hun muziek van verschillende lagen te voorzien en hun klanklandschappen met de nodige dynamiek te modelleren. Hoe ver hun mogelijkheden reiken, is meteen te horen vanaf het eerste nummer. Laag ronkende tonen, aangevuld met een pulserende loop van echoënde gitaarklanken, bepalen het decor van dit nummer. Als contrast wordt er op de voorgrond met heldere klanken gewerkt die als doorzichtige gordijnen voor de donkere massa wapperen. Op zo’n nummer zou een luisteraar haast denken dat hij met een andere groep te doen had. Niets is minder waar, want in ‘The Long Shadow’ zijn de vertrouwde gebroken gitaarakkoorden van Barn Owl al te horen. John Porras bevindt zich hier achter zijn harmonium en trekt het nummer open met zijn architecturale klemtonen. Deze melodische lijnen injecteren leven, waardoor de kille klanktapijten met hun grommende noises openbloeien tot pakkende taferelen.
Een heus lichtpunt is het nummer ‘Blood Echo’, dat zowat alles moet bevatten om een drone-liefhebber gelukkig te prijzen. Al vanaf het begin vertrekt een uitgestrekte geluidsgolf die zijn luisteraars meeneemt langs een net van frequenties en texturen. Ergens op de achtergrond klopt een geluid, waarvoor prachtige harmonieën deinzen van allerlei organische geluiden. Deze kolkende wolk aan kleur en glinsterende details omcirkelt zijn luisteraar, die zich steeds dieper voelt zinken naar de kern van deze cluster.
Wie nog niet overtuigd moest zijn krijgt aan het einde van de meet nog het 17 minuten durende ‘The Opulent Decline’ voorgeschoteld. In deze grotendeels geïmproviseerde sessie neemt Barn Owl ten volle tijd en ruimte om dit stuk uit te bouwen tot een intrigerend tableau. Met luchtige drones van feedback, slepende pulsen en intensiverende klanken die constant in beweging blijven, vervaardigt het duo een spanningsboog die haar hoogtepunt bereikt rond de twaalfde minuut. Ook hier wordt de luisteraar volkomen ondergedompeld in een betrokken, maar ontzettend bruisende sfeer vol nuances.
Stijlpuristen die hier de typische Barn Owl desert-rock verwachtten zullen met ‘V’ waarschijnlijk wat op hun honger blijven zitten. Zij die daarentegen mee het avontuur aangaan en het duo volgen in hun zoekende parcours naar een eigen identiteit, kunnen ook hier weer een knap staaltje muziek trotseren.
