Zweven kan op verschillende manieren. Men kan in het ijle vertoeven of laag bij de grond scheren, ontspannend relaxen of bijna pijnlijke inspanningen leveren om los van grond te komen. Het is voor dat laatste dat het sextet Bardo Pond uit Philedelphia kiest. De band is immers overduidelijk fan van gitaarnoisebands als My Bloody Valentine of Spacemen 3 (ze participeerden ook op een tributeplaat van die laatste) waarin een zwaar overstuurde wall of sound op de luisteraar afduikt.
Zowel opener ‘Just Once’ als zijn opvolger bevatten een psychedelisch, luidruchtig klanklandschap van volledig in overdrive gaande distortiongeluiden en ronkende versterkers, waardoor een zeldzame bluesy gitaarsolo schiet.
Maar er is meer aan de gang. Bardo Pond durft doorheen zijn herhalende, bedwelmende geluidscreaties subtiele folkinvloeden te weven en zijn noise-uitstraling af te zwakken tot dromerige shoegazer partijen. Zo bevat datzelfde ‘Just Once’ ook veel door elkaar dwarrelende partijen, tegenritmes en vage structuren. De dromerigheid van shoegazerbands als Slowdive steekt dan weer de kop op vanaf de derde track met toepasselijke titel ‘Sleeping’: een zacht nummer met om elkaar cirkelende, akoestische gitaren, fluit en ijle, hoge orgeltonen. Na vijf minuten instrumentale sterkte, legt frontvrouw Isobel Sollenberger haar fluit terzijde en zet ze haar stem in, die met veel echo- en stereo-effecten bewerkt is wat een erg zwoel effect geeft.
Helaas is de strijd na drie nummers ook grotendeels gestreden. Vanaf ‘Undone’ vallen songstructuren als een pudding in elkaar en lijkt het hem louter nog te gaan om ideeën en suggesties, maar niet om de afwerking. Broertjes Michael en John Gibbons weten hun in LSD gedrenkte solo’s netjes te plaatsen en kunnen nog net de resterende vier songs op dit album binden, maar het gevoel van een lange, stonede jamsessie is nooit ver weg. Het klinkt allemaal wel psychedelisch en sfeervol, maar wie ooit in een band gespeeld heeft, weet dat dit soort van meer dan tien minuten durende, vage opnames het niet echt verdienen om buiten een repetitieruimte te geraken.
Toegegeven, de band is na meer dan tien albums prima op elkaar ingespeeld en weet mooie, gelaagde structuur te weven, maar wanneer blijkt dat Isobel Sollenbergers zang nergens bewerkt wordt, op dat ene dromerige moment na, waardoor pijnlijk opvalt hoe oppervlakkig, emotie- en karakterloos ze klinkt, begint het allemaal wat goedkoop en nonchalant over te komen.
Bardo Pond is klaarblijkelijk zelf een beetje in de eigen roes blijven steken. Om een plaat vol zwevende, psychedelische songs te maken – zowel hard als soft- moeten er wel feitelijke liedjes geschreven worden. Het fabuleuze ‘Sleeping’ lijkt als uitzondering wel een gelukstreffer tussen de verschillende jams in.
