Behalve Parijs als uitvalsbasis delen Baptiste Totignon en David El-Malek ook een late jazzroepening. El-Malek, die zijn kindertijd in Israel doorbracht, besloot pas op zijn twintigste zich aan de muziek te wijden. Enkele kluizenaarsjaren later kaapte hij prijzen weg als componist en solist op diverse Franse concours. Trotignon van zijn kant verdiepte zich al op jonge leeftijd in de muziek: eerst volgde hij vioolles en later piano. Pas na zijn studies klassieke piano aan het conservatorium zou hij zich echt toeleggen op de jazz. Op dit dubbelalbum laten zij zich voor de tweede keer bijstaan door Darryl Hall op contrabas en Belgische trots Dré Pallemaerts op drums.
Afgaand op openingsnummer 'Al Admat Israël' kan men verwachten dat 'Fool Time' een onschuldig niemendalletje is. Het hikkende, wat kinderlijke thema blinkt uit in toegankelijkheid en vrolijkheid. Daarop volgt een stoere saxsolo die zorgt voor contrast, maar de climax komt iets te vroeg en weet de aandacht niet blijvend op te eisen. Een iets subtielere, filmische pianosolo effent dan het pad naar de herhaling van het thema.
Toch heeft de plaat een zekere ambitie. Trotignon komt nu en dan met ronduit magische begeleidingen op de proppen. Zo vult hij in 'At night' de rustpunten in de ijle saxmelodie op een erg inventieve manier op. De ene keer twinkelen hoge nootjes als sterretjes aan de donkere hemel, dan herhaalt hij gewoon rustig een welgemikte noot en enkele maten later flakkert zijn spel plots op met een snel loopje over de toetsen. Doordat hij eerder gebruikte motiefjes vaak op een later tijdstip herwerkt, blijft het toch een geheel, waarin de saxlijn bovendien centraal blijft staan. Ook als solist maakt hij een erg veelzijdige indruk. In datzelfde 'At night' speelt hij desolate, fluwelen akkoorden die harmonisch langzaam evolueren. In de film noir-soundtrack 'Shadow of Doubt' gebruikt hij in zijn solo veel minder lange lijnen. Door een stelselmatige opbouw van meerstemmigheid en harmonische spanning verliest hij de trappers toch niet, zelfs al zit hij naar het einde van het nummer toe op zijn piano te bonken ergens halverwege sinistere rock en metal. Als het op de gaspedaal aankomt, hoeft El-Malek zeker niet onder te doen. In hetzelfde nummer wervelt hij door de harmonieën met een indrukwekkend gemak. Hij komt echter een stuk minder goed over wanneer de composities zelf geen uitgesproken karakter, verhaal of uitgewerkt thema hebben. In 'Bass on top' is het thema niet meer dan een repetitief motiefje dat op verschillende toonhoogtes wordt ingezet. In deze weinig uitgesproken context weet El-Malek in zijn solo weinig richting te creëren, iets waar het nummer wel om vraagt. Er volgt een karakterloze wandeling door toonladders die weer te snel een climaxplateau bereikt en dus reliëfloos wordt.
Het is moeilijk te begrijpen waarom bas en drum relatief weinig plaats krijgen op 'Fool Time', want Hall en Pallemaerts leveren schitterend werk. De zeldzame bassolo in 'Inner Urge' is om van te snoepen met zijn virtuoze lijntjes en ritmische huzarenstukjes. Datzelfde nummer is ook een mooie illustratie van de kleurrijkdom van Pallemaerts' spel: hij weet alle verschillende geluidjes die hij uit zijn instrument kan halen zó in te zetten dat hij eerder lijkt te schilderen dan te drummen.
'Fool Time' heeft energie, maar mist dosering. Wanneer de composities voor voldoende omkadering zorgen - wat vaker het geval is bij de nummers van Trotignon dan van El-Malek - levert dit dolle ontdekkingsreizen op met rechte stukken tussen intriges, adembenemende vergezichten en poëtische dromen door. Als er onvoldoende richting inzit, is er eerder sprake van te lange, weinig vertellende notenrijen.
Meer over Baptiste Trotignon / David El-Malek
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
