De critici krijgen het er in het cd-boekje bij Baptiste Trotignons laatste release 'For A While' meteen van langs, wanneer de Franse pianist zijn kernachtig geformuleerde bedoelingen met deze plaat begint met de woorden "At a time when the art of commentary has assumed greater importance than the artistic object itself, in the same way as there are soldiers who no longer know why they're fighting, I think it's necessary to give listeners back their personal right to be affected by and like (or dislike) a piece of music in complete freedom." Einde verhaal voor alle recensenten, die met elk woord dat ze aan Trotignons muziek vuilmaken afbreuk dreigen te doen aan de onbevangen luisterervaring van potentiële liefhebbers en hun al even potentiële ontroering? Artiesten die op een dergelijke manier de hand reiken naar het lekenpubliek en gefundeerd commentaar buiten spel willen zetten, behoren met enige scepsis benaderd te worden. Baptiste Trotignon, steeds meer reputatie aan het vergaren als nieuwe wonderboy van het Franse jazzklavier, zijn dergelijke woorden echter gegund, want inderdaad werd de man in het verleden soms te hard onder handen genomen door critici die zijn energetische jazz te gelikt vonden en zijn soloprojecten te geforceerd neigen naar klassieke muziek.
Het is inderdaad zo dat de pianist niet dikwijls naar puur intellectuele of extreem complexe formules grijpt en het eerste schijfje dat bij 'For A While' komt, een 'best of' uit negen albums en elf jaar contract bij de Franse platengigant Naïve, illustreert dat. Het plezier van de twee vroegste trio-albums, 'Fluide' en 'Sightseeing', is echter puur en pretentieloos, en ver gezochte of geconstrueerde ingrepen zouden in deze no nonsense-sfeer totaal misstaan. Een duizelingwekkende virtuositeit, wellicht een gevolg van de vele klavierstudies die Trotignon deed toen hij aan het conservatorium klassieke piano studeerde, koppelt hij aan een merkbaar aanwezig gevoel voor humor. Zijn muziek is in die zin typisch Frans: zwierig, behendig en zelden zwaarwichtig. Die teneur zette zich verder naar zijn twee 'Solo'-albums (I en II), waarop Trotignon spreekwoordelijk verklankt hoe een Chopin met Afrikaanse roots zou geklonken hebben. Door en door lyrische melodievorming plaatst Trotignon tegenover speelse jazzaccenten, waarbij hij de ritmische knepen van het vak duidelijk perfect beheerst. Jammer is dat van beide superieure 'Solo'-albums weinig op deze verzamelaar staat, hoewel de gekozen nummers uitstekend zijn.
Verder schotelt het eerste schijfje van 'For A While' twee aanstekelijke nummers voor uit Trotignons samenwerking met de Franse tenorsaxofonist David El-Malek, met Dré Pallemaerts in bloedvorm aan de drums. Tot slot bevat het album nog drie composities uit 'Share', een swingende en spitante plaat met tracks in trioformaat ('First Song') en kwintetvorm, waarvoor Trotignon opzienbarende musici als Eric Harland, Otis Brown III en Mark Turner kon strikken. Van Trotignons laatste album, 'Suite...', is niets opgenomen, maar dat wordt gecompenseerd door de bijgevoegde dvd. Vorig jaar zag Trotignon immers een droom in vervulling gaan toen het Franse Marciac Jazz Festival hem vroeg of hij zijn 'Suite', waarvan schetsen zijn laatste kwintetplaat hadden gekleurd, niet wilde opvoeren met een symfonisch orkest erbij. De bijgevoegde dvd is de live-registratie van die set, waarbij gezegd dient te worden dat ook hier enige terughoudendheid op zijn plaats is gezien Trotignon in de eerder vermelde tekst gewag maakt van problemen met de opname van het concert.
Geluidstechnisch valt er weinig op de dvd met Trotignons 'Suite for Quintet and Orchestra' aan te merken, behalve dat het jeugdorkest (het Orchestre du CNR de Toulouse) vanaf de introductie grote intonatieflaters slaat. Het orkest is trouwens duidelijk een overbodigheid: Trotignon mag dan wel zeggen ernaar gestreefd te hebben om een concertoformaat te creëren waarin klassiek orkest tegenover jazzkwintet wordt afgewogen, maar de goede bedoelingen ten spijt ligt het evenwicht sterk naar de jazzy kant. Het orkest is veroordeeld tot zacht bijkleuren, dikwijls in romantische en voorspelbare termen. Wie bij Trotignons orkestratie dus een even fijnbesnaarde meerwaarde verwacht als Brad Mehldau's 'Highway Rider'-suite van vorig jaar, komt van een kale reis terug. De onzuiverheden in de orkestklank worden steeds meer vervelend, maar gelukkig speelt het jazzkwintet, met alweer ruige solo's van David El-Malek en heerlijke improvisaties van de gehypte trompettist Ambrose Akinmusire, de pannen van het dak. Trotignon wisselt alweer luchtige virtuositeit af met harmonische spanningen die bloedserieus geïntensiveerd worden. Hoogst origineel is de inkleding van het kwintet niet, maar zeker is het een dvd die niet na enkele keren in de kast zal blijven.
Toch blijft 'For A While' vooral een instapproduct voor diegenen die Trotignon niet kennen, of een extraatje voor het publiek dat alles van de pianist in huis wil hebben. De gemiddelde jazzliefhebber kon in het verleden immers al even amusante en soms meer originele ontmoetingen tussen symfonisch orkest (hier continu erg filmisch ingezet) en jazzkwintet horen.
