Het exotisch klinkende éénmansproject van Michel Banabila maakt met deze 'Spherics II' een vervolg op het anderhalf jaar oude 'Spherics I'. Uit dit eenvoudig verhaal blijkt al duidelijk waar het hier om gaat: ambienteske, filmische sfeermuziek. De frequente releases van deze Nederlandse artiest onder de naam VoizNoiz zijn veelal samenwerkingen met andere muzikanten en daardoor met meer muzikale inhoud dan dit electronischeme solokunstwerk. Met titels als 'Time Traveler', 'Station 174', 'Steam' of 'Depart' wordt alvast het meer mechanische karakter van de plaat verklapt. En daar speelt deze 'Spherics II' ook aardig op in. Dankzij een afwisseling tussen warme, menselijke ambient en kille, machinale soundscapes wordt vaak een heel apart sfeertje opgeroepen met sterke muzikale accenten. Opener 'the Monitor is dead' levert met de enige gastpartij van deze CD - een vooraf ingespeelde drumsessie – tevens het meest ritmische moment af. Dankzij een combinatie van rollende drums, diepe distortion echo's, kabbelende watergeluiden en een jazzige ritmesectie wordt alvast een mensvriendelijke emotie opgewekt. Zonder zijn neurotisch dwangmatige en repetitieve karakter, zou dit nummer zelfs erg aangenaam kunnen aanvoelen. Maar in plaats van dit aangename gevoel krijgt de luisteraar eerder te kampen met onzekerheid en ongerustheid. Het tweede, volkomen losgekoppelde sfeermoment bevat meer clicks en cuts. Met een sterke reverb en een stevig verdraaide, dreunende bas helt ook dit nummer nogal onheilspellend over. De frisse synthmelodieën die her en der opduiken in deze plaat, proberen tevergeefs op te boxen tegen de sombere teneur die algemeen wordt aangehouden. Naarmate de CD vordert, worden alle mogelijke vormen van opgewektheid zonder meer de kop ingedrukt. Subtiliteit en loomheid blijven heersen, maar dan op een erg onrustige manier. Het bombastische 'Wolves in Sheeps-Clothing' benadrukt dit nog het sterkst. Verre, zwaar overstuurde gitaren dramatiseren op new wave achtige wijze de noodlottige bascadans. Deze schapen zijn duidelijk hulpeloos aan hun moordenaar overgeleverd.
Halverwege 'Spherics II' trachten uitgerokken ambientimpressies zonder enige ritmische begeleiding een sombere leegte op te vullen. Daarmee verdwijnt echter ook meteen de aandacht. Plots wordt duidelijk hoe eenvoudig deze muziek wel is en wordt de sfeer van deze plaat spijtig genoeg teniet gedaan. Ongeïnteresseerd kabbelt deze weinig originele en inhoudsloze ambient maar wat voort. Dankzij het voortreffelijk opbouwende 'low Pulse & high Noiz' – veruit het beste nummer van de CD – wordt de draad wel even terug opgepikt. Kille machinale eenvoud groeit uit tot een warme en heerlijke climax. De fluisterende stem in het daaropvolgende 'go slightly above the Dark Area' probeert nog even uit te nodigen om toch het positieve van deze plaat in te zien. Tevergeefs. Met een opnieuw volkomen inhoudsloos 'UAV' sluit Banabila deze plaat ongemerkt af.
Uiteindelijk dekt deze 'Spherics II' wel haar lading: een hoeveelheid van sterk emotionele sfeerimpressies overstelpt de luisteraar. Emotioneel verwijst in dit geval niet aan aangenaam of opgewekt. Dat wordt duidelijk aan de dag / nacht gelegd. Toch zou het geen kwaad kunnen om een iets stevigere impressie achter te laten op deze volledig zwart omhulde CD. Kwestie van niet al te leeg en depressief achter te blijven.
Meer over Banabila
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
