De herfst is weer in het land en zo ook bij Balthazar. Na met ‘Applause’ een klepper van een debuutplaat gescoord te hebben komen de jongens van Balthazar nu naar buiten met ‘Rats’. Een kanjer van een plaat, al valt er één duidelijk verschil met zijn voorganger op te merken. Waar de vorige plaat (op enkele uitzonderingen na) veeleer zomers klonk, krijgen we hier onder het credo “We’ll get to know your sad side again” te maken met een overwegend melancholische Balthazar. Frontmannen Jinte Deprez (zang en gitaar) en Maarten Devoldere (tevens zang en gitaar) arrangeerden de nummers zoals enkel zij het kunnen en lamineerden het geheel met een uitzonderlijk aangenaam staaltje zang. Vele fans hoorden op hun optreden op Pukkelpop 2012 al dat het goed zat en dat vermoeden is volledig bevestigd. Het wachten wordt beloond met Balthazar 2.0.
Met het trio ‘The Oldest Of Sisters’, ‘Sinking Ship’ en ‘Later’ begint de plaat ijzersterk. Het zijn nummers die de eerstvolgende dagen gegarandeerd in de luisteraars hun hoofd blijven rondspoken. ‘The Oldest Of Sisters’ is een binnenkomer van formaat. Vanaf de eerste ietwat aarzelend aangeslagen akkoorden heeft Balthazar iedereen meteen mee. De mix van de gewoonlijke bezetting van gitaar, basgitaar, drums, piano en viool met de occasionele hoorn en enkele fluitachtigen werkt bedwelmend. In andere nummers als ‘Later’ ontmoet de luisteraar dan weer dansbare, opzwepende ritmes. Na deze fenomenale start lijken de heren het even moeilijk te hebben om het hoofd boven water te houden, maar deze twijfel smelt met nummers als ‘The Man Who Owns The Place’ en ‘Lion’s Mouth (Daniel)’ al snel als sneeuw voor de zon. In dit tweede luik van de plaat overheerst de melancholie. Dit meer dan eens onder de vorm van gezangen die iets van dronken gewauwel weg lijken te hebben. Nummers weerklinken vaak van net iets te lange, iets te eenzame avonden op café. Het geheel van de spaarzame piano, de eenzame viool, de slepende drums en de romantiek van de stem die de noot net niet haalt; het werkt. Van snel naar traag, van donker naar zuiders en weer helemaal terug, aan variatie geen gebrek.
Zoals altijd blinkt Balthazar uit in zorgvuldige arrangementen en prachtige (clichévrije) samenzang. Overdaad schaadt en dat beseffen deze jongeheren als geen ander. Opvallend is hoeveel ruimte er gelaten wordt, hoe ze geen angst hebben om slechts voort te gaan met pakweg een eenvoudige baslijn en een drumpartij. Dit zorgt ervoor dat het geheel ademt en erg aangenaam wegluistert. Het is een teken van groot vakmanschap. Na het spaarzame, melacholische ‘Any suggestion’ besluit ‘Rats’ na een lange stilte met het prachtige sluitstuk ‘Sides’. De plaat gaat eruit met een licht ontstemde gitaar en de alleszeggende zin “Do yourself a favour and run”. Het geheel grijpt naar de keel.
Met het sobere, relatief melancholische ‘Rats’ bewijst Balthazar zich nogmaals als één der grootste beloften van de Belpop. Het ene nummer schiet er al wat meer uit dan het andere, maar globaal gezien is het een erg solide geheel. ‘Rats’ is zonder enige twijfel een volwaardige Balthazar 2.0. en dat smaakt naar meer.
