Geïmproviseerde muziek krijgt vaak op voorhand het etiket “ontoegankelijk” opgeplakt. Zeker, sommige musici gunnen de luisteraar weinig aanknopingspunten: ze vermijden vertrouwd terrein en gaan elke vorm van conventionele samenhang of structuur uit de weg. Maar evengoed zijn er muzikanten die zich deze beperkingen niet opleggen en gewoon spelen wat in hen opkomt. Zo schrikt Hamid Drake er bijvoorbeeld niet voor terug om in het gezelschap van een beeldenstormer als Peter Brötzmann heel funky en ritmisch uit de hoek te komen, omdat hij nu eenmaal die achtergrond heeft en hij die muziek door zijn aderen heeft stromen. Ook de leden van het driemansproject Baloni volgen al improviserend hun buikgevoel en creëren op hun eerste plaat ‘Fremdenzimmer’ een heerlijk bruisende klankenjungle.
Baloni is alweer een project met de Belgische rietblazer Joachim Badenhorst, die zich met albums aan de zijde van o.a. Tony Malaby (‘Novela’) en Han Bennink (‘Parken’) de voorbije jaren internationaal nadrukkelijk wist te manifesteren. Met dit plaatje, uitgebracht op Clean Feed, zet hij zijn artistieke opmars nog wat meer kracht bij. ‘Fremdenzimmer’ is namelijk een voltreffer op meerdere vlakken. Zo zorgen de gebundelde krachten van Badenhorst, altviolist Frantz Loriot en contrabassist Pascal Niggenkemper voor een buitengewoon groepsgeluid. De combinatie van twee strijkers en een houtblazer leunt sterk aan bij een klassiek kamermuziekgeluid en ook het repertoire van dit trio doet daar bijgevolg wel eens aan denken.
Doorheen het album zijn er invloeden te bemerken gaande van romantiek tot minimal music en avant-garde. In de liner notes wordt zelfs de Italiaanse componist Salvatore Sciarrino aangehaald met betrekking tot de openingstrack ‘Lokomotive’. Al die (mogelijke) invloeden nemen echter nergens expliciet vorm aan, de muziek van Baloni blijft altijd onvoorspelbaar en fris. De hoofdmoot bestaat uit improvisaties, gaande van korte doedels zoals ‘Wanna Dance?’ en ‘La Marche Sifflante’ tot meer uitgewerkte stukken, maar elk groepslid mocht ook een compositie aandragen. De titeltrack is bijvoorbeeld van de hand van Badenhorst en kent een ijzingwekkend mooie finale, die met een beetje verbeelding zelfs aan Godspeed You Black Emperor! doet denken. ‘27’10 Sous Les Neons’, dat werd geschreven door Loriot, is eveneens een parel. Het trio maakt hier aanvankelijk gebruik van enkele korte, ritmische sequenties (ook in de improvisaties komt dit regelmatig terug) waarvan vooral de zenuwachtige loopjes van Niggenkemper voor hoogspanning zorgen. Een wat smekende harmonieuze partij opent bijgevolg de improvisatiedebatten en dat is duidelijk de specialiteit van de drie.
Nergens wordt er gekozen voor powerplay. Overblazen en in het rood gaan is er voor Baloni dus niet bij. De meeste stukken drijven daarentegen voort op de diepgaande interactie tussen Badenhorst, Loriot en Niggenkemper. De tracks op ‘Fremdenzimmer’ lijken wel kleine machientjes die geduldig in elkaar worden geschroefd en uiteindelijk op een wonderlijke wijze beginnen draaien, zoals het toepasselijk getitelde ‘Lokomotive’ en het griezelig opgebouwde ‘Het Kruipt in je Oren’. Zelden slagen musici er in om zulke korte improvisaties - ‘Searching’ is met zijn acht minuten ruim het langste stuk op het album – telkens een heel eigen karakter te geven, alsof het allemaal uitgewerkte composities betreffen. Mocht het nog niet duidelijk zijn: Baloni is een groep om te koesteren.
