De Belgische band Ballroomquartet beschouwt zijn derde, titelloze album als het meest 'filmische' tot nog toe. Het kenmerk wordt – deels terecht – naar voor geschoven als een positieve eigenschap, maar helaas is er ook een nadeel verbonden aan 'filmische', instrumentale muziek: ze dient immers om een complementaire rol te vervullen, en niet zozeer om als 'standalone'-product te functioneren. Ziedaar, heel kort geschetst, het euvel van deze cd: Ballroomquartet-groepsleden Andries Boone, Rony Deprins, Michaël Donckers en David Vertongen hebben muzikaal vakmanschap zat, maar de meeste van hun songs zijn te vlak, grijpen de luisteraar niet bij de oren, en laten hem/haar toe om in gedachten af te dwalen, wég van het album.
De plaat opent met 'Guided by the Stars I': een zachte, melancholische melodie, gedragen door piano, accordeon en mandoline. Ballroomquartet werd in oktober 2008 uitgenodigd door Yann 'Amélie Poulain' Tiersen om op het filmfestival van Montmartre te concerteren, en de Franse componist heeft overduidelijk zijn invloed nagelaten op deze openingstrack. Het is mooie, rustgevende muziek, maar ook (al te) brave muziek, waarvan de spanningsboog onvoldoende is opgespannen. De Yann Tiersen-sfeer keert verschillende keren weer: op 'Fireflies', 'Homesick', 'Destiny', 'Guided by the Stars II' eisen de mineurklanken van de accordeon alle aandacht op met weemoedige, ietwat repetitieve melodieën, terwijl deze rol op 'Dream Eating Island' is weggelegd voor de piano. Met repetitiviteit is op zich niets mis, maar op 'The Storm' slaat ze helaas om in monotoniteit: deze track is niet meer dan een drone van bas, synthesizerbeeps en theremin, die vervolgens overgaat in een weinig opzienbarende, door viool gedomineerde soundscape.
Het creatieve element dat de plaat toch nog rechthoudt, is het originele gebruik van een vrouwelijke computerstem op verschillende tracks. Denk hierbij aan de ietwat metalerige stem van een tekstverwerker die een geschreven tekst voorleest, maar dan kunstig gedoseerd, in harmonie met de muziek, en door een toonhoogteregelaar gehaald, waardoor de stem een opvallend 'menselijke', oprecht klinkende intonatie heeft. De digitaal gedeclameerde teksten zijn gebaseerd op een achttiende-eeuws Nederlands scheepsjournaal, dat de groep in een Leids antiquariaat heeft gekocht. 'Een paar minuutjes later ben ik op zee en kijk achterom,' klinkt het op 'The Journey', met een minimalistische pianopartij op de achtergrond. 'Gedurende vijfenveertig jaar heb ik deze plek nog nooit verlaten. Ik kende elk uithoekje van de stad. De onzekerheid die ik tegemoet ga, wordt me duidelijk,' gaat het verder. Het effect is bevreemdend: in combinatie met de muziek verkrijgt de tekst – die op zichzelf melodieloos en relatief betekenisarm is – op een bijna mysterieuze manier een poëtische kwaliteit. Het toont aan dat woorden geen diepgaande betekenissen moeten uitdragen om een luisteraar toch te kunnen raken. Een bijkomende pluim trouwens voor het gebruik van het Nederlands: een taal die oneindig veel méér mogelijkheden biedt dan zoveel in-het-Engels-schrijvende Vlaamse songschrijvers durven vermoeden (of laten uitschijnen).
Kortom: Ballroomquartet is een talentvolle band, en hun derde cd bevat dankzij het Nederlandse scheepsjournaal een uniek element, maar als geheel is het album onvoldoende overtuigend.
Meer over Ballroomquartet
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
