Beschouw de Sissoko-clan gerust als een ras dat bijlange niet met uitsterven bedreigd is. Op de editie van Jazz Middelheim afgelopen zomer bracht jazzband Aka Moon maar liefst vier Sissoko’s mee en daar was Ballaké niet eens bij. Het geslacht uit Mali heeft, verspreid over Europa en Afrika, immers bijzonder veel muzikale zonen gebaard en zowel Baba als Ballaké Sissoko zijn daar telgen van. Bij laatstgenoemde ligt de nadruk echter minder op het ritmische aspect van de Zuidelijke traditie: Ballaké bespeelt de kora, een West-Afrikaanse mengeling tussen harp en luit, een instrument dat men al zittend in de schoot neemt en waarvan men vervolgens de 21 snaren probeert op coherente wijze te beroeren. In vergelijking daarmee heeft cellist Vincent Segal het een stuk gemakkelijker. Hij bespeelt een klassieke cello, wat hij ook al deed in zijn internationaal succesvolle groep Bumcello.
Dat beide muzikanten goed overweg kunnen met hun instrument wordt al snel duidelijk. Ballaké Sissoko toont zich een echte virtuoos en speelt smeuïge, breed uitgewerkte solo’s. Vincent Segal is daarentegen bedachtzamer: met meer weloverdachte begeleidingen en subtiel geplaatste noten vormt hij het (intellectuele Westerse?) tegengewicht voor de (typisch Afrikaanse?) spontaniteit.
Het album kwam tot stand nadat Sissoko geregeld bij Segal thuis ging jammen en op die manier groeide zowel een persoonlijke als een muzikale vriendschap. Het duo voelt elkaar aan zonder woorden, aldus een extatische Sissoko, en dat is eigenlijk best te begrijpen. Zoveel gebeurt er immers niet dat de muzikanten zou kunnen afleiden van elkaar. Sissoko en Segal maken er een gezapige rit van doorheen tien nummertjes, die allen even verstild en rustig klinken. De wereldmuziek die uit haar voegen barst en feestelijk opbouwt naar grote climaxen is dus niet de muziek van Sissoko en Segal, zoveel mag duidelijk zijn.
Het siert iemand als Vincent Segal dat hij, naast projecten met Sting en Elvis Costello, ook minder bekende goden een kans geeft en zichzelf tegelijk laat verrijken door de Afrikaanse muziek van Ballaké Sissoko. Want als het langzaam in slaap wiegende ‘Chamber Music’ al ergens van getuigt, dan wel van het feit dat beide geesten zich volledig open stellen voor elkaars leefwereld. Die warme houding vol oprechte genegenheid resulteert in een warme plaat van een gemoedelijke schoonheid. Aangenaam, maar ook een tikkeltje saai.
Meer over Ballaké Sissoko & Vincent Segal
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
