Achter Bal des Boiteux schuilen vijf Vlaamse jonge honden. Folkhonden, van een goed ras. Zo goed dat hun eerste worp, 'Gods and Horses', de luisteraar meteen aan de repeat-knop verknecht. Dit is uiterst boeiende folk van topkwaliteit. Opstuwende, veranderlijke muziek om het van op je zenuwen te krijgen. 'Gods and Horses' is een album dat enkele luisterbeurten vraagt, maar die dubbel en dwars waard is.
De vaste bezetting van Bal des Boiteux (met viool, accordeon, gitaar, doedelzak, fluit en bas) lijkt heel gewoon voor een folkband. Wat ze daarmee uitspoken is allerminst gewoon. Ze gebruiken simpele, rockachtige gitaarrifs en powerchords om veel van de nummers aan op te hangen. De entourage heft die eenvoud naar een hoger niveau. Bovendien zorgen moeilijke, veranderlijke ritmes voor een stevige groove. Het is een combinatie die werkt. In 'Nib' draaien viool, accordeon en fluit als een razende rond zo'n rif. Ook in 'Cavalier Seul' veel zotte razernij rond de gitaar. De toegevoegde percussie en de vrolijke fluit doen aan een dravende Don Quichote denken die het opneemt tegen een leger schapen. In het daaropvolgende 'Storingh' nog meer gekheid op een stokje. Zware akkoorden, een zagerige viool en een vederlichte fluit nemen afwisselend de leiding, geven een veelvoud aan lijntjes aan elkaar door en pakken die weer af. Bal des Boiteux serveert hier folk van een grote muzikale rijkdom. Denk aan DAAU met een doedelzak en dan nog iets swingender ('Hermes', 'Tröllsländapolska').
Omdat het snelle melodieën zijn die afdwalen en plots weer bij het begin uitkomen is het zaak de nummers een aantal keer te horen. Zo lijkt '7µz' (Sept Musettes) eerst maar wat aan te modderen, maar als de bloedmooie accordeonmelodie invalt met de fluit en even snel weer verdwijnt, begrijp je waarom die opbouw nodig was. Zoveel schoonheid moet je doseren. Het einde van '7µz' toont hoe goed alles is georkestreerd op deze plaat. De accordeonmelodie wordt dan in een loop herhaald, maar er wordt telkens een stukje afgepitst tot alleen de beginnoot nog over is (en zo de eindnoot vormt).
Bal des Boiteux omringde zich met een heleboel schoon muzikaal volk om de (typische maar leuke) Radio 1 single 'Île 32' op te nemen: voorgeprogrammeerde beats, een slijmerige bas, een horde blazers, een kinderlijke stem die in een onverstaanbaar taaltje brabbelt en een vrolijk refrein dat heel de dag in je hoofd blijft nazingen. Het is mooi maar een beetje overgeproduceerd. Producers Stef Kamil Carlens en Karel de Backer zijn daar verantwoordelijk voor. Ze hebben ook onder 'Tangourrée' een drumcomputer gestoken. Het resultaat daarvan is jammer genoeg alleen voor de kermis goed. Kwadratuur.be popelt echter om deze band live te zien, als het iets minder strak georkestreerd is en de jonge honden van hun leiband ontdaan zijn.
Meer over Bal des Boiteux
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
