Bad Statistics is een doomproject van zeven Nieuw-Zeelanders, wiens debuut 'Static' wordt uitgegeven door het nichelabel (K-RAA-K)3. De plaat, een mix van "privé jams en geïmproviseerde excentrieke concerten", bestaat uit twee lijvige tracks ('Static One' en 'Static Two'). De promotekst stelt dat het hier gaat om een mix tussen "prog, kraut, minimalisme en Scandinavische doom", maar 'Static' lijkt eerder het resultaat van een inspiratieloze jamsessie door een stel tieners dat op een saaie woensdagnamiddag naar Burning Witch heeft geluisterd.
Doom- of dronemetal, extreem lang aangehouden tonen verankerd in gletsjerritmes, is in zwang de laatste tijd. Vooral het Amerikaanse label Southern Lord, dat onder andere de releases van Sunn O))), Earth en Boris voor zijn rekening neemt, speelt een essentiële rol in het genre. Handig bij dit soort muziek, ontstaan als een subgenre van blackmetal, is dat het vrij gemakkelijk is om een imposant geluid te creëren: gewoon het volume op elf zetten en laat die overstuurde tonen maar doorklinken. Het is echter een stuk moeilijker om in dit kader muziek te maken die zowel live als op plaat kan boeien – de aandacht vasthouden met een sterke compositie is een ander paar mouwen dan louter iemands darmen te laten vibreren. Compositorische besognes zijn echter niet besteed aan Bad Statistics, dat vertrekt vanuit pure improvisatie en "op speelse en ongedwongen wijze het onvoorspelbare [opzoekt, n.v.d.r.] in hun stilistisch en instrumentaal kader". 'Static One' begint met een trage riff die sterk doet denken aan Lows 'Don't Understand'. Na een poosje valt deze weg en blijft de track, aangedreven door de beverige drums van groepsleider Johannes Contag, vastzitten in een aangehouden toon. Zanger Thebis Mutantes "vocale explosies en exploraties" kunnen worden omschreven als het gekreun van iemand die net een beroerte heeft gehad. Op andere momenten mengt de man onbedoeld komische keelzang met onverstaanbaar, nasaal gemompel. Mooi is het allemaal niet, maar misschien gaat Bad Statistics vanuit kunstzinnige overwegingen eerder voor de shock value? Dat is dan buiten het effect van deze doomrock gerekend: rauwe, onmenselijk klinkende oergeluiden kunnen onthutsend en zelfs hypnotiserend inwerken op de luisteraar (luister naar de akelige noise van Wolf Eyes), maar als men dezelfde trucjes twintig minuten lang moet aanhoren worden ze gewoon vervelend. De overige bandleden modderen intussen wat aan met gitaren, tapes en elektronica, wat resulteert in een onduidelijke brij van schijnbaar lukrake geluiden die boeit noch irriteert. In 'Static Two' wordt teruggegrepen naar de initiële riff, dit keer met een meer overstuurd, vervormd geluid. In deze tweede track wordt meer afgewisseld tussen verschillende melodische delen waarin telkens een basispatroon wordt herhaald, steeds vergezeld van opnieuw weinig boeiende randanimatie. Hoewel het nummer dankzij die variatie nog een zeker niveau haalt, is de klankkwaliteit van de opname van een dusdanig bedroevende aard dat elke nuance verloren gaat. Uiteindelijk ontaardt 'Static Two' in een voorspelbare geluidsmuur die wordt aangevuld met wat achterstevoren afgespeelde tracks en Mutantes verhakkelde interjecties. Op het einde klinkt in de verte enig applaus, wellicht om de nadruk te leggen op het spontane van de opname.
Misschien kan Bad Statistics wel indruk maken als zijn muziek live beleefd wordt, maar na drie kwartier 'Static' rijst de vraag wie oren heeft naar een album dat aandoet als de slecht opgenomen repetitie van een minne droneband. Op de website van (K-RAA-K)3 staat te lezen dat "Static (...) zowel de basis als het vertrekpunt voor een nieuw project die [sic] een creatieve langetermijnsvehikel moet worden." De vraag is waarom.
Meer over Bad Statistics
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
