Dat soberheid ook in rockmuziek een deugd kan zijn illustreert het Italiaanse Bachi Da Pietra met verve op hun tweede langspeler 'Non Io'. Met drums, gitaar en zang maakt dit duo sfeervolle, donkere muziek dat een hybride is van duistere blues en minimalistische postrock.
Iedere song is gebrouwen volgens eenzelfde eenvoudig recept: uitgebeende en net daardoor doeltreffende percussieritmes van Bruno Dorella onderstutten de gloedvolle riffs van gitarist Giovanni Succi. Die speelt met een spaarzaam geluid heel economisch en laat de muziek ruimte om te ademen. De muzikale invulling mag dan minimaal zijn, de songs spreken duidelijk de grote gevoelens aan. Dat komt niet in het minst door de schitterende zang van Succi. Nu ja, zang ..., verder dan koortsachtig mompelen en fluisteren komt de man niet maar dat is net goed.
Succi klinkt alsof hij net een pakje zware tabak heeft opgerookt, dringend moet bijslapen en zich enkele uren daarvoor nog in woede schor heeft geschreeuwd. Wie de Italiaanse taal niet meester is, kan trouwens zelf vlot de film bij deze soundtrackmuziek bedenken. Het beeld van een eenzame dronkaard die tegen sluitingstijd aan de toog van een café hangt en zich afvraagt hoe het verder moet is daarbij zeker niet vergezocht. Om maar te zeggen: airplay op Radio Donna is voor deze groep niet weggelegd.
Alle nummers hebben sterke gelijkenissen qua klankkleur en iedere song zoekt zonder omwegen de duisternis van het leven op. Toch steekt het album niet tegen en dat komt onder meer door het knappe riffwerk waardoor iedere track een net iets andere sfeer uit ademt. Rond 'Lundedi' hangt bijvoorbeeld een eerder intimistisch sfeertje, terwijl 'Fisica Elementare' episch aanvoelt en naar minimalistische dronemuziek neigt. 'Farfallazza' is grimmiger, een soort van sinistere blues zoals de Amerikaanse noiserockband Oxbow ze ook wel durft te brengen. 'Giorno Perso' klinkt dan weer wat melancholisch in zijn ingetogenheid. Het korte 'Bastiano' is een buitenbeentje want voor één keer schakelt het duo dan toch enkele versnellingen hoger en wordt de gitaar vol aangeslagen.
Bachi da Pietra brengt echte 'moodmuziek', muziek die pas zal aarden als de luisteraar er in de juiste stemming voor is. Het is dan ook een schijf die laat op de avond goed tot zijn recht komt, wanneer de regen tegen de ruiten klettert en de wind in de bomen huilt.
Meer over Bachi Da Pietra
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
