Het leven van een muzikant kan simpel zijn: je wordt aan je voordeur opgepikt, gaat lekker eten, neemt vervolgens een album op met twee vrienden en je wordt terug naar huis gebracht. Het overkwam oude rot Misha Mengelberg, die op uitnodiging van Ab Baars en Ig Henneman naar het Amsterdamse Bimhuis werd gebracht met als voornaamste doelstelling een improvisatiealbum op te nemen. Vooraleer het trio aan de slag ging werd er sliptong gegeten (kleine zeetong die door de mazen van de vissersnetten glipt), wat meteen de titel van dit album verklaart. Hierna betrad de legendarische pianist het podium van een gesloten (en dus leeg) Bimhuis en sloeg aan het improviseren met saxofonist Baars en violiste Henneman.
De drie Nederlanders kennen elkaar uiteraard al langer. Zo werken Mengelberg en Baars al sinds de jaren tachtig samen in het ICP Orchestra. De saxofonist heeft ook sinds lange tijd een vruchtbare muzikale relatie met Ig Henneman, die haar tijd verdeelt tussen musiceren en componeren. Alledrie zeulen ze een uitstekende reputatie en hopen ervaring met zich mee, wat dan ook hoge verwachtingen schept voor het uiteindelijke muzikale resultaat van dit gelegenheidstrio. Die worden op sommige momenten volledig ingelost dankzij een ontspannen en onvoorspelbare Mengelberg. Ondersteund door het tremolo-spel van Henneman, wandelen zijn vingers op sommige momenten in 'Zee-Engel' over de toetsen, waarbij elke stap een onverwachte wending blijkt. Met naakte noten en akkoorden, die ruim de tijd krijgen om in het lege Bimhuis rond te dwalen, profileert hij zich als het centrum van het muzikale gebeuren waar de rest op anticipeert. Ook in het beknopte 'Misha Started Whistling' begint alles bij de pianist wanneer Mengelberg als een vogel begint te fluiten. De reactie van Baars op klarinet is een mooie poging om deze hoge frequenties via boventonen te imiteren.
Met zijn spel van ruw staccato, nerveus gefraseer en ijl gedwarrel weet Baars te imponeren op tenorsax ('Is That Solly?'). In 'Mizu-Iro' komt het opvallendste geluid van de shakuhachi, een traditionele Japanse bamboefluit die Baars al enkele jaren bespeelt. Ook in 'Sliptong' bedient hij zich van dit instrument en lijkt hij Mengelberg te bewegen tot een erg fijngevoelige passage. Nochtans opent het stuk als een storm, met donderende piano-akkoorden en kreunend vioolspel van Henneman, die op dit album meermaals als aangever fungeert. Met repetitieve dubbelgrepen in 'Leng' weet ze de pianist met succes uit zijn tent te lokken, al blijft Mengelberg opvallend voorzichtig en opmerkzaam reageren op de impulsen van zijn medemuzikanten.
Van uitbundig powerplay of navelstaarderij is er op 'Sliptong' nooit sprake. Dit trio houdt daarentegen steeds een sterke muzikale dialoog aan de gang, die af en toe ook weet te verrassen. Toch heeft men na afloop het gevoel dat het misschien toch wel wat meer mocht zijn. Een extra portie peper en zout had deze 'Sliptong' waarschijnlijk dan ook wat pittiger kunnen maken.
Meer over Baars, Henneman, Mengelberg
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
