Artistieke koerswijzigingen worden niet altijd op even veel begrip onthaald. Met name de vooruitstrevende elektronica waarmee B.Fleischmann zich tot een vaste waarde in de Morr Musicstal opwerkte, is op deze nieuwe plaat nogal afgezwakt en ingebed in een lieflijk, zelfs popgevoelig geheel. In het geval van deze Oostenrijker hoeft dat echter zeker geen stap achteruit te betekenen. Dromerige melodietjes, rustig kabbelende ritmen en speelse, maar toch vernieuwende klanken vormen een erg aangename en toegankelijke cd die niet enkel erg sfeervol is, maar ook in zijn gedetailleerdheid blijft boeien.
Deze plaat is vernoemd naar een Humbucker-element (een ruisloos microfoonsysteem op gitaren dat meermaals op de hoes te zien is). Dit geeft alvast aan dat Fleischmann op 'The Humbucking Coil' een prominente rol voorziet voor instrumentale bijdragen. Zowel sfeervolle gitaartoevoegsels, live ingespeelde drums als uitgewerkte thema's op de piano smelten samen met de man zijn karakteristieke elektronische experimenten. Dankzij kompanen Christoph Amann en Christof Kurzmann worden analoge geluiden van piano, vibrafoon en zelfs klarinet mooi ingebed in een warme deken van knisperende en klikkende beats en verdraaide samples. Toch wordt het geheel nergens opdringerig en blijft 'The Humbucking Coil' vasthouden aan de rustgevende, fantasierijke sfeer die vaak gelieerd wordt aan Scandinavische groepen. In 'Static Grate' blijkt het ritme zelfs heel erg loom en traag te zijn zodat de muziek zich als het ware voort lijkt te slepen. Ondanks die vaak trage drive blijft B.Fleischmann echter intrigeren. Met langzaam opbouwende arrangementen zweeft heel dit schijfje tussen pop, elektronica en postrock. Zowel in 'Gain' als in de parel 'From To' voegt Kurzmann overigens wat zangfrasen toe aan de fantasiewekkende partijen. Hoewel dat niet meteen vocaal vuurwerk geeft, zorgt het telkens wel voor een mooie inleiding voor deze openbarende, gelaagde tracks. Op deze twee bijdragen na, baadt heel dit plaatje in een permanente droomwereld. Dat die steevast traag voortkabbelt, geeft de luisteraar de nodige tijd om het geheel volledig in zich op te nemen. Effectjes met stereo, voorzichtig opklimmende drums en subtiel klikkende elektronica vragen om het volume hard genoeg te zetten, maar dat is dan ook het enige opzichtige dat van 'The Humbucking Coil' kan verwacht worden.
B.Fleischmann heeft een mooi evenwicht bereikt tussen elektronica en live ingespeelde partijen. Hoewel de klemtoon meer en meer op dit laatste ligt, blijft het progressieve karakter van deze sfeermuziek deze Ween sieren. Een loom tempo en veel dromerige, gelaagde partijen maken dat 'The Humbucking Coil' voor een aangename gemoedsrust zorgt.
Meer over B Fleischmann
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
