Na een verleden bij groepjes als The Scissor Girls en Bride of No No is de Amerikaans-Iraanse Azita Youssefi toe aan haar tweede soloplaat. Net als Ani DiFranco en Nina Nastasia is Azita gefascineerd door onvoorspelbare en kronkelige melodielijnen, waardoor de songs op 'Life On the Fly' zich allesbehalve lenen tot "easy-listening". Azita (elektrische en akoestische piano) laat zich ruggensteunen door een subliem groepje muzikanten, waaronder jazzcornettist Rob Mazurek en Tortoise-leden John McEntire (drums) en Jeff Parker (gitaar). Samen creëren ze een kristalheldere en gesofisticeerde sound, die bijzonder sterk aan de eerste platen van de seventiesgroep Steely Dan doet denken. Het artwork van de cd is zelfs opzettelijk zó ontworpen dat het lijkt op dat van Steely Dans 'Countdown to Ecstasy'. Gelukkig voert Azita ook voldoende nieuwe ideeën aan: haar muziek is immers méér dan verwijzingen alleen.
Meestal zingt Azita in een duet met zichzelf. Ze zweemt hierbij voortdurend tussen consonant en dissonant, waardoor de songs bij de eerste beluistering nogal "moeilijk" overkomen. Enkele keren kiest ze voluit voor de dissonante harmonieën, waardoor bijvoorbeeld 'Another Kind of Trade' balanceert op het randje van het genietbare. Het nummer begint met een solo akoestische pianopartij, waarmee Azita bewijst dat ze het instrument perfect beheerst. Maar vanaf het moment dat ze haar kant noch wal rakende teksten begint te declameren, glijdt het nummer jammer genoeg meteen af richting muzak.
Op de meeste songs slaagt Azita er echter wél in een mooi evenwicht tussen consonant en dissonant te bewaren. Een goed voorbeeld hiervan is het prachtige 'Antarctica', dat begint als een Frank Sinatra-achtige ballad en ook daarna een softjazz-sfeertje behoudt door het saxspel van Aram Shelton. Ook 'In the Vicinity' is een sterk nummer, waarin alweer op een uiterst gesofisticeerde manier pop en jazz met elkaar vermengd worden. Echo's van Herbie Hancocks 'Cantaloupe Island' klinken door in de akoestische pianoakkoorden en het drumspel, en ook Azita's elektrische pianosolo heeft een erg jazzy klankkleur. Op het nummer 'Life On the Fly' zorgt een distortioneffect op de elektrische piano dan weer voor een geluid dat doet denken aan de discomuziek uit de jaren tachtig.
Wat de composities betreft, zijn niet alle songs op 'Life On the Fly' even sterk: 'Just Joker Blues' en 'Miss Tony' zijn te zwak om beluistering na beluistering interessant te blijven. Maar als geheel genomen, is dit een cd boordevol inventiviteit en muzikaal vakmanschap waarop weinig af te dingen valt. Wie niet houdt van hapklare popbrokken, zal aan 'Life On the Fly' een vette kluif hebben.
Meer over Azita
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
