Een enigszins enigmatische titel voor wat alweer een mooi staaltje muzikaal vakmanschap vermag, deze laatste van Ayreon, de band rond meesterbrein Arjen Lucassen. Nu ja, 'band'... Het is geen geheim dat de brave man zowat alles op z'n eentje uitvogelt en opneemt met zijn trouwe metronoom Ed Warby (Gorefest), waarna een hele rist aan zangers en zangeressen hun ding mag komen doen. Ook deze keer zijn de namen niet van de minste: Tom Englund (Evergrey), Steve Lee (Gotthard), Anneke Van Giersbergen (ex- The Gathering), ... Met dit album knoopt Arjen Lucassen alle losse eindjes aan elkaar van een verhaallijn die hij jaren geleden concipieerde en ook al is dit op en top Ayreon, toch valt te vermelden dat dit wellicht het meest duistere album tot dusver is.
Het is alweer een dubbele schijf geworden, maar ook dat is ondertussen bijna traditie. Het verhaal start op de planeet Y, waar een samenleving van hoogtechnologische waterwezens ontdekt dat ze hun gevoelens aan het verliezen zijn. Dus besluiten ze een experiment op te starten – de Aarde – om terug te vinden wat ze verloren zijn. Klinkt behoorlijk spacy en dat was precies de bedoeling, aangezien Lucassen altijd al een zwak heeft gehad voor science fiction. Dat maakt dat er ook weer behoorlijk wat kosmische keyboardlaagjes doorheen het zwerk schieten, die veelal netjes de gaatjes opvullen dan wel de nodige bombast verzorgen links en rechts. Hoewel het met dat bombastgehalte behoorlijk meevalt in vergelijking met een plaat als 'Into the Electric Castle'. Nu scheppen ze meer een donkere atmosfeer, iets wat perfect past bij de vrij donkere verhaallijn. Ook het gitaarwerk is bijzonder solide en roept meermaals referenties op naar jaren zeventig rockgroten en space-adepten zoals Deep Purple of Hawkwind. De interactie tussen de zangers en zangeressen is overigens opnieuw van een zeer hoog niveau, al krijgen een aantal mensen uiteraard een iets grotere rol toebedeeld. Zo mag Tom Englund met zijn wat rauwere stem veel voor zijn rekening nemen, terwijl het melodisch zeurderige (in positieve zin dan) van Jonas Renske (Katatonia) zorgt voor de ingetogen noten. Dat het aandeel van Anneke Van Giersbergen best groot te noemen is, is alweer een pluspunt, want zij heeft nu eenmaal een bijzonder pakkende stem. Aparte songs vernoemen zou zonde zijn, want dit avontuur beluistert zich het best als een geheel en niet als aparte songs, vandaar allicht ook dat ze heel natuurlijk en organisch in elkaar overvloeien.
Arjen Lucassen is er alweer in geslaagd om een meesterwerk te pennen. Nu was voorganger 'The Human Equation' lang niet mis, maar deze staat minstens op hetzelfde niveau. Enkel de donkere ondertonen van de schijf kunnen ervoor zorgen dat dit mogelijks minder aanspreekt, maar dat zou in feite niet mogen want '01011001' is grote klasse.
Meer over Ayreon
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
