"Vier weken touren en 'k verander in een wrak / ne zak pataate / ne kapstok zonder frak." Wie kent niet de sympathieke popmuzikant van 't Kiel, Hoboken: Axl Peleman? De songschrijver heeft zich inmiddels al van tientallen kanten getoond: met wilde rock'n'rollharen in Ashbury Faith, met fijngevoelige muzikale bewegingen in Camden of Automatic Buffalo, met meer commerciële paden in Herman Brood-, Johnny Cash- of Police-tributes en zelfs in een heuse populaire coverband met ondermeer Ben Crabbé in de gelederen (The Young Presleas). Toch lijkt de muzikale reis van Peleman nog lang niet voltooid. Met 'Dagget Wet' legt de oprechte liedjesschrijver zijn volledige ziel bloot. De plaat sluit aan bij enkele van zijn grootste liefdes: zijn gezinnetje, zijn gitaar en het plat Antwaarps dialect.
Achter het nogal ruwe, in your face taalgebruik van Axl Peleman blijkt een klein hartje schuil te gaan. Dertien mooie, tedere liedjes op akoestische gitaar en orgel maken van dit album een parel van Nederlandstalig singer/songwriterschap. Met kameraad Frank Vander Linden (De Mens) als medesongschrijver of opperdrummer Ron Reuman (Lieven Tavernier, Laïs, Kadril, The Fundamentals...) als versterking heeft de Antwerpenaar natuurlijk mooie troeven in huis. Het is echter de combinatie van prachtig uitgekiende arrangementen in deze uiterst intieme en strelende muziek die in combinatie met de ongefilterde zangstem en een plat dialect van 'Dagget Wet' een ruwe diamant maakt. Tekstuele complicaties zijn niet aan Axl Peleman besteed, wel een erg oprechte en toegankelijke inhoud waarin iedereen zich gemakkelijk kan terugvinden. Zo mag een vrouw als Wendy zich gelukkig prijzen met een rechtstreekse aanbeding in de titelsong 'Dagget Wet' ("'k zien aa geire suske/'k gon doëd zonder aa"). Een zuiver liefdesplaatje is dit echter in geen geval. Het vlotte 'Suzy Maske' is puur jeugdsentiment in heuse Fixkes-stijl, terwijl ''t Kiel Is een Kleurdoos' op een bluesy manier, met trompetje en mooie samenzang, het multiculturele verheerlijkt. Met een al even vlot muzikaal gemak zorgt 'Aap met Plastron' voor een klein weerhaakje, wanneer Peleman op een kribbige manier zijn afkeer voor de Amerikaanse president verwoordt ("hij haat apen, met een ander kleur / een aap met een moustache was hem daarin veur"). Een ander opmerkelijk moment is de cover van Doe Maars 'Pa', dat met een plat accent en een klagende mondharmonica iets groezeligs krijgt. Doordat bijna alle nummers onder de drie minuten afklokken, houdt de zanger trouwens genoeg pit in dit plaatje. Dat zorgt ervoor dat 'Dagget Wet' gerust in de categorie 'kleinkunst' kan worden geplaatst.
Eerlijk en oprecht, vlot en luchtig: dit plaatje heeft het allemaal. Het is natuurlijk al langer geweten: Axl Peleman staat zijn mannetje in zijn moedertaal. Met deze cd kruipt de luisteraar even mee in het kale hoofd van deze chaoot. Akoestische gitaar, slide of orgel zorgen daarbij veelal voor een uitgezakt, bluesy gevoel, waardoor 'Dagget Wet' zorgt voor een half uurtje ongecompliceerd genieten.
Meer over Axl Peleman
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
