De Duitse gitaarheld Axel Rudi Pell maakt ondertussen bijzonder getrouw en klokvast het ene na het andere puike album. Toegegeven, de man wijkt nooit af van het pad van door Ritchie Blackmore beïnvloede melodische metal/hardrock, maar dat maakt in wezen geen zier uit. 'Into the Storm' is zijn nieuwste (en zestiende) telg en in tegenstelling tot de voorgaande paar albums klinkt de man een stuk gebalder en een tikkeltje harder, een welkome verfrissing!
Opnieuw tien tracks en een intro, maar de intro is deze keer een ietsje te lang en loopt niet echt naadloos over in eerste song 'Tower of Lies'. Een klein euvel, dat gelukkig meteen wordt vergeten zodra de lekker stampende ritmeriffs van deze song door het zwerk schieten. Het geluid van Axel's gitaar klinkt een stuk rauwer en droger deze keer en het geeft het geheel een onmiskenbaar agressievere toets mee, die uitstekend werkt. Ook 'Long Way to Go' is een prijsbeest, waar vooral frontman Johnny Gioeli mag schitteren. Zijn puik hese en semi-rauwe zang past bijzonder goed bij de epische grootsheid van Axel's muziek en hier mag hij dat vlot etaleren.
Eerste echte topper is 'Burning Chains', een song die niet direct voor de hand ligt, maar die dankzij een erg uitgekiende riff zich moeiteloos in het geheugen nestelt. Zeker het refrein wijkt af van de meer voorspelbare paden en daardoor blijft het gewoonweg beter hangen. Er is ook ruimte gelaten voor een relatief sobere solo, althans voor Axel's doen. De man heeft doorheen het album meer gebruik gemaakt van sfeervolle noten en laat zijn vingervlugheid vaak achterwege. Het is – opnieuw – eens iets anders.
Geen plaat zonder ballade, maar deze keer had het niet gehoeven, want 'When Truth Hurts' is weinig opmerkelijk. Wel goed dat het nummer geen tien minuten uitgesmeerd wordt, want het brengt niets bij tot het geheel. Semi-ballade 'Touching Heaven' is wat dat betreft een pak beter uitgewerkt en kent geen dode momenten. Overigens blijkt Axel deze keer de songs allemaal meer gebald te houden en moeten ze niet tot bij de tien minuten komen. Toegegeven, een paar zijn zes minuten of meer, maar er klinkt niets overbodig en dat is net zo leuk.
Ondanks het feit dat iedereen weet wat te verwachten van deze gitaarheld, weet hij toch positief te verrassen. Dat maakt 'Into the Storm' zonder enige twijfel 's mans beste album van de laatste jaren en bewijst eens te meer dat rasechte melodieuze hardrock/metal ver van dood is. Gelukkig maar!
