Hoewel de naam zonder twijfel (en niet minder dan terecht) menig belletje doet rinkelen in de Belgische metalscene, is Axamenta lang slechts een begrip geweest dat op heel wat verschillende muzikale incarnaties gekleefd werd. Sinds ze in 1993 begonnen als een doomtrio en via death en black metal evolueerden naar zogenaamde "fantasy metal", is er vandaag de dag geen enkel origineel groepslid in Axamenta's line-up meer terug te vinden. Of dat echter een probleem is, blijft de vraag: een matig album als 'Nox Draconis Argenti' (2000) of het al iets sterkere 'Liber Daemonis' (2002) sloegen er alleszins niet in volledig overtuigend of consistent voor de dag te komen. Toen componist en multi-instrumentalist Yves Huts er voor koos om te gaan bassen bij het Nederlandse gothicgezelschap Epica, verzamelde zanger Peter Meynckens een nieuwe groep rond zich en besloot Axamenta een drastische stijlverandering te ondergaan. Tot nog toe heeft niemand zich dit reeds beklaagd.
Na het zeer belovende mini-album 'Incognation' (2004) kreeg het vijftal een platencontract van Shiver Records toegestoken en besloten ze hun ondertussen progressieve metal extra professioneel aan te pakken: Jacob Hansen (Destruction, Hatesphere...) nam de productie voor zijn rekening, terwijl Fredrick Nordström (At the Gates, In Flames, Arch Enemy...) de mix verzorgde. Er werd twee jaar hard gewerkt aan 'Ever-Arch-I-Tech-Ture' en dat zal men ook geweten hebben.
Als er één ding duidelijk is op dit album, dan wel het feit dat Axamenta zijn voorbeelden er mooi uitkiest. Nadat drie pieptoontjes van een hartslagmeter het startsignaal geven, vlamt opener 'Incognation' meteen tegen alle muren van de kamer tegelijk. De stemeffecten, dreigende synths en technische structuren wijzen overduidelijk in de richting van Dimmu Borgir, maar Axamenta kleedt het allemaal wat progressiever in. Een muzikale vuurbal als 'A Nation in Atrophy' lijkt met zijn combinatie van vingervlugge keyboards en donderende grunts wel een duel tussen Emperor en Behemoth. Ook thrash metal is duidelijk vertegenwoordigd: enkele riffs in 'Ravager 1.6.6.3.' knipogen naar Pantera en de ballad 'Threnody for an Endling' (waarin Pain of Salvation-zanger Daniel Gildenlöw de show mag stelen) doet dankzij een akoestische gitaarsolo en zangharmonieën hier en daar zelfs denken aan Nevermore. 'Of Genesis and Apocalypse' zorgt voor acht minuten bombastisch metalgeweld, waarin Peter Meynckens een Cradle of Filth-scream ten beste geeft en Ian Van Gemeren de mensheid een wel zeer deftige gitaarsolo cadeau doet. Toch zit in dit nummer ook het enige minpunt van het album: het duurt hier allemaal net iets te lang om de aandacht vast te houden, zeker nadat blijkt dat het daarop volgende instrumentale intermezzo 'Foreboding' slechts een vullertje is.
Hoogtepunten om dit te compenseren zijn er echter genoeg. In het hondsbrutale 'Shackles Cross' mag drummer Tom Van Oosterwijck al zijn demonen de vrije loop laten en tijdens de prachtige refreinen van 'Ashes to Flesh' (Satyricon-geluidseffecten én een akoestische outro) en afsluiter 'The Omniscient' bewijst Ian Van Gemeren ook over een krachtige zangstem te beschikken. De gouden medaille gaat daarentegen toch naar 'Demons Shelter Within', dat bevolkt wordt door constant verrassende wendingen, een klassieke piano-intro en een Dream Theater-achtig middenstuk dat zonder morren wordt afgewisseld met een groovende Morbid Angel-passage en een angstaanjagend draaimolentje om alles af te sluiten. Niet gelogen.
De productie en de klank van 'Ever-Arch-I-Tech-Ture' zijn logischerwijze glashelder, de originele, zelf ontworpen lay-out vult het conceptverhaal vlekkeloos aan en de georkestreerde samples zorgen ervoor dat het geheel in een diabolische filmsfeer wordt ondergedompeld. Axamenta kent zijn klassiekers, maar heeft dankzij een unieke progressieve aanpak van enkele extreme metalgenres wel degelijk een overtuigende eigen stem. En die mag luidkeels gehoord worden.
Meer over Axamenta
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
